Γράμμα από φίλο του ΣΥΡΙΖΑ

Ένας φίλος που είναι ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ και πάντα ψήφιζε Αριστερά κόμματα, μου έστειλε το κείμενο αυτό που δημοσιεύω. Είναι κι αυτός πολυλογάς σαν κι εμένα και το δημοσιεύω, έτσι όπως το 'στειλε:

Μερικές φορές η ιστορία μας κλείνει το μάτι αλλά εμείς νομίζουμε ότι κάτι μπήκε στο μάτι της και τρέχουμε να της ρίξουμε νερό. Ανήμποροι και ηλίθιοι. Κι αυτό δεν έχει γίνει μια φορά στην ιστορία του λαού μας. Αντί να αδράξουμε την ευκαιρία εμείς μείναμε να μετράμε και να τραγουδάμε μάρτυρες αγωνιστές και θυσίες κυρίως νέων. Αντί να κάνουμε το βήμα προς τα μπρος, να ξαναμοιράσουμε δηλαδή τη τράπουλα, μένουμε ψιλικατζήδες της μίζερης ελπίδας των πολιτών. Πάμε τη κοπέλα στο σπίτι, μας καλεί να ανέβουμε για “καφέ” κι εμείς “καληνυχτάκηδες” κανονικοί, χαιρετάμε σεμνά και πάμε σπίτι να δούμε στο ιντερνέτ τις πολιτικές αδιέξοδες αναλύσεις μας!

Και μη μου πεις ότι κακώς καταφέρομαι ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά. Το κάνω διότι αυτοί με πονάνε. Διότι αυτή είναι η “πατρίδα” μου κι αυτή η “πατρίδα” είναι που με πληγώνει όσο ταξιδεύω εντός της και μαζί της. Διότι η Αριστερά που υποτίθεται ότι θα άνοιγε τις πύλες του μέλλοντος και εκεί θα έψελνε το "Λαός Ανέστη", δεν το κάνει κι αυτή η γαμημένη πόρτα μένει κλειστή κι εμείς περιμένουμε στα σκαλιά.

Ως ΣΥΡΙΖΑ σκεφτόμαστε με τα δεδομένα του χθες και κρίνουμε τις καταστάσεις ακόμα με όρους ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Με τον δημοσκοπήσεων τη σκιά όχι με των ιστορικών καθηκόντων μας το μπόι. 

Να, αντί να μιλάμε για το πολιτικό σύστημα που θέλουμε να φτιάξουμε, ας κοιτάξουμε το κομματικό σύστημα που έχουμε. Θεωρώ ότι το δικό μας πολιτικό σύστημα -το ενδοκομματικό- παράγει μετριότητες και διώχνει ή αποθαρρύνει τους ανθρώπους που αξίζουν πολύ παραπάνω. Αυτό γινόταν σε όλη την ιστορία της Αριστεράς, κομμουνιστκογενούς ή σοσιαλίζουσας μέχρι τώρα και θα συνεχίσει μάλλον να γίνεται.

Αυτό γίνεται και στα άλλο κόμματα και για αυτό το λεγόμενο "πολιτικό σύστημα" είναι απορριπτέο. Και μόνο ότι όλα τα πολιτικά κόμματα λειτουργούν με πανομοιότυπο τρόπο -που είναι ο τρόπος οργάνωσης των κομμουνιστικών κομμάτων την μεταπολεμική περίοδο- θα έπρεπε να μας ωθήσει, τους Αριστερούς, σε έναν άλλο τρόπο λειτουργίας και κυρίως ανάδειξης στελεχών. Κι όμως εμείς εκεί: οι ίδιες φυσιογνωμίες που ένεκα κάποιου θράσους ή κάποιας συγκυρίας έχουν αναδειχτεί στα κομματικά κλιμάκια, μένουν γατζωμένοι για χρόνια εκεί, γραφικές φιγούρες “αγωνιστών”. 

Θυμάμαι τα χρόνια στο Κόμμα που υπήρχαν κάποιοι που όλοι μας λέγαμε “τι άσχετος κι ανεπαρκής είναι” κι όμως επειδή ήταν “εργάτης του Κόμματος” τον βλέπαμε να γίνεται μεγάλος και τρανός. Ενώ όμως η μαϊμού όσο πιο ψηλά ανεβαίνει τόσο πιο πολύ φαίνεται ο κώλος της, εκείνων η άνοδος στα δώματα της κομματικής και κινηματικής εξουσίας τους πρόσφερε κάλυμμα για την ανεπάρκεια (πολιτική και προσωπική) τους. Ήταν οι δικοί μας ηγέτες, οι σύντροφοι μας που έπρεπε να τους υποστηρίζουμε και να υλοποιούμε τις αποφάσεις τους ασχέτως του ότι μερικές από αυτές ήταν από εντελώς άσχετες έως εντελώς επιζήμιες. Πως γίνεται και κανείς ποτέ δεν παραιτείται; δεν δίνει χώρο σε άλλον σύντροφο του; πως γίνεται και μένουν αυτοί “αναντικατάστατοι” μέχρι την πρώτη διάσπαση;

Όσο περνάει ο καιρός βλέπω ότι δεν βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας. Μας δίνεται μια τεράστια ευκαιρία να αλλάξουμε τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού -διότι αυτό ακριβώς είναι η τρέχουσα κρίση διαρκείας- κι εμείς παζαρεύουμε (και διεκδικούμε) με όρους χθεσινούς. Διότι τι άλλο είναι το δίδυμο "μνημόνιο-αντιμνημόνιο"; Οι κυβερνητικοί (ΠΑΣΟΚ ΝΔ ΔΗΜΑΡ) προσπαθούν να βελτιώσουν τα πράγματα ενώ εδώ απαιτείται ένα άλλο μοντέλο παραγωγής και ανάπτυξης. Ακόμα και σε χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία πολλοί διανοούμενοι κι επιστήμονες λένε ότι το καπιταλιστικό μοντέλο έτσι όπως λειτουργεί δεν μπορεί να ξεπεράσει τις αντιφάσεις του που θα προκαλούν όλο και πιο έντονες και δυσμενείς για τους πολίτες κρίσεις. Κι εμείς, ο ΣΥΡΙΖΑς ντε, λέμε "δώστε μας τα κλειδιά της εξουσίας" και απλώς καταγγέλλουμε ό,τι γίνεται πως γίνεται λάθος. Δηλαδή λέμε στον κόσμο ότι όταν κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ όλα θα είναι όπως πρώτα αλλά . . . καλύτερα. Τα "κεκτημένα" να είναι καλά κι ας είναι όλη η εαυτούλικη ζωή μας βουτηγμένη στην αδιαφορία και στη συντήρηση.

Αλλά αυτό δεν φτάνει κι ο κόσμος καταλαβαίνει ότι το θέμα δεν είναι να γίνουν καλύτερα τα πράγματα αλλά ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ!! Είναι λυπηρό αλλά κι επικίνδυνο που ως αντισυστημική δύναμη εμφανίζεται η Χρυσαλητεία αφού οι κάθε λογής αντίφα κι αναρχικοί δεν έχουν πολιτική έκφραση. Διότι εντέλει κι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι θεσμός και άρα μέρος του πολιτικού συστήματος, αυτού του συστήματος που απορρίπτει ο λαός.

Στα 1917 ο Λένιν είχε διατυπώσει τη περίφημη εξίσωση “σοσιαλισμός = σοβιέτ + ηλεκτρισμός”. Εντάξει, μετά ο άλλος μέγας ο Στάλιν διόρθωσε άγαρμπα την εξίσωση κι αντί για x, έβαλε πολλούς σταυρούς σε μνήματα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Η Αριστερά σήμερα διατυπώνει τη σύγχρονη εξίσωση “σοσιαλισμός = κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ  + x”. Αλλά στην εξίσωση αυτή όλα είναι “άγνωστοι”  κι όπως μας έλεγε κι η μαθηματικός η Κυριακού τότε στο Γυμνάσιο, η εξίσωση δεν μπορεί να λυθεί κι αυτό ο κόσμος, οι πολίτες το καταλαβαίνουν, το νιώθουν.

Όσο υπάρχει ασάφεια και μια ιδεολογική σούπα, έστω και καλών προθέσεων, οι πολίτες θα κρατάνε “πισινή” και θα εμπιστεύονται πιο πολύ τα συντηρητικά τους εσωτερικά κριτήρια παρά τις άρτσι-μπούρτσι νεφελολογίες των όποιων στελεχών και ηγετών του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι εφημερίδες στις χώρες του εξωτερικού, για την Πρωτομαγιά είχαν ολοσέλιδα αφιερώματα στις κινητοποιήσεις σε όλο τον κόσμο και αναφορές στις χώρες του λεγόμενου Τρίτου κόσμου, κυρίως στο Μπαγκλαντές όπου είχε συμβεί η κατάρρευση του κτιρίου όπου ράβονταν μπλουζάκια για την Μπένετον και τις άλλες μοδάτες επιχειρήσεις.

Για την Ελλάδα έγραψαν: "η κυβέρνηση αποφάσισε να μεταφέρει την αργία της Πρωτομαγιάς κι έτσι οι εργαζόμενοι αντί για τις διαδηλώσεις προτίμησαν να πάνε στα χωριά τους για το Πάσχα παρόλη την ανεργία". Μάλιστα!

Δεν είμαι σε θέση να αξιολογήσω την είδηση αλλά δεν νομίζω να είναι και πολύ έξω. Αντί να μας απασχολεί το θέμα της παθητικότητας των πολιτών, εμείς ασχολούμαστε με τα ενδότερα των ομφαλών μας. Για εμένα, ένα διαρκές θέμα -συζήτησης κι αναζήτησης είναι το που είναι οι χιλιάδες ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη την Ελλάδα, τι σκέφτονται και τι περιμένουν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και μόνο το θέμα αυτό είναι από μόνο του αρκετό για να δώσει δουλειά σε όλα τους ΣΥΡΙΖΑίους, σε κάθε περιοχή της χώρας.

Αν ρωτήσεις τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για το ποιες είναι οι προτεραιότητες των νοικοκυριών στο Ερημόκαστρο, θα ακούσεις ένα αναμάσημα των ειδήσεων περί κρίσης, ανεργίας κι άλλα αλλά δεν θα μάθεις τι ειδικό έχει το Ερημόκαστρο και ποιες είναι οι ανάγκες των ανθρώπων εδώ. Αν, ας πούμε, αύριο η σοσιαλιστική κυβέρνηση αποφασίσει να διπλασιάσει τους μισθούς για τους εργάτες γης, να τους ασφαλίσει, θα εξασφαλιστεί η διάθεση των συγκεκριμένων προϊόντων στις καλές τιμές; Ή τότε θα ζητάμε από το “κράτος” να αγοράζει και να διαθέτει τη παραγωγή μας ή να την επιδοτεί για να τη πετάμε; Μοντέλα δηλαδή που τα έχουμε ζήσει και ξέρουμε τα όρια τους

Εδώ σε συνθήκες κρίσης κι ανέχειας, σε κλίμα κοινωνικής αλληλεγγύης, τα πειράματα διακίνησης αγροτικών προϊόντων “χωρίς μεσάζοντες” έδειξαν τις αντοχές τους και μάλλον ξεφούσκωσαν. Έβλεπα τις προάλλες σε ένα μπλογκ του ΣΥΡΙΖΑ να γίνεται ανακοίνωση για "περισσότερες παραγγελίες σύντροφοι χρειαζόμαστε" ενόψει κάποιας τέτοιας διανομής. Πολιτική λαχαναγοράς δηλαδή!

Οπότε, μαζί με τους πολίτες κι εμείς βουβαινόμαστε και περιμένουμε μαζί τους μπας και περάσει κάνας βουλευτής όπως ο δικός μας ο Σταθάς πρόσφατα για να μας πει το αυτονόητο “να οργανωθούμε παιδιά, διότι η κυβέρνηση της Αριστεράς χωρίς την υποστήριξη του λαού τίποτα δεν μπορεί να κάνει”. Εντελώς εκτός κλίματος και διαθέσεων.

Στα καφενεία μας μιλάγαμε μερικές φορές πολιτικά. Μιλάγαμε, αλλά τώρα δε μιλάμε πια, δε μας ενδιαφέρει, διότι δεν είναι η πολιτική αλλαγή αυτή που θα αλλάξει και τη ζωή μας διότι δεν ξέρουμε τελικά αν θέλουμε να αλλάξει η ζωή μας. Κάθε αλλαγή έχει ένα ρίσκο κι εμείς δεν ξέρω αν είμαστε διατεθειμένοι να αναλάβουμε αυτή την διακινδύνευση πολύ περισσότερο που δεν ξέρουμε πως θα είναι αυτή η νέα Ελλάδα. Κι έτσι περιμένουμε. Να περάσει το λεωφορείο, να περάσει κάνας έμπορος, να περάσει η ώρα και να πάμε σπίτι.

Στην παραδοσιακή κομματική λογική, το Λενινιστικής έμπνευσης "κόμμα νέου τύπου", οι τοπικές οργανώσεις είναι ιμάντες πολιτικών αποφάσεων και κατευθύνσεων της ηγεσίας. Υλοποιούν την "γραμμή". Για αυτό και ο "δημοκρατικός συγκεντρωτισμός" και τα δυσμενή επακόλουθά του. Διαγραφές αντιφρονούντων στη κομματική "γραμμή" που ήταν χαρακτηριστικό των κομμουνιστών, τώρα κάνουν όλα τα . . . αξιοπρεπή κόμματα πλέον, ακόμα και τα φιλελεύθερα, τρομάρα τους.

Στις σύγχρονες κοινωνίες της ανοικτής επικοινωνίας, η τοπική οργάνωση πρέπει να παράγει τη “γραμμή”, να εμπνέει τους πολίτες στην περιοχή της και να παράγει πολιτικά στελέχη. Για να γίνει αυτό όμως σημαίνει ότι συζητάμε με την τοπική κοινωνία όλα τα θέματα και δεν πάμε να τους πείσουμε για το δικό μας δίκιο, έτσι όπως γίνεται με τα διάφορα κείμενα "τεκμηρίωσης" από την . . . Κουμουνδούρου. Σημαίνει ότι είμαστε έτοιμοι να απαλλαγούμε θέσφατα κι απολυτότητες. Ότι μπορούμε να δείξουμε ένα άλλο πολιτικό πολιτισμό. 

Κι επειδή αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε, για αυτό πάμε σπίτια μας. Διότι ένα απλώς βελτιωμένο ΠΑΣΟΚ δεν είναι πλέον αρκετό και ένα ΚΚΕ ήδη υπάρχει κι είναι στη γωνιά του.

Αλλιώς πρέπει να δράσουμε. Αλλιώς!

Όταν γράφω αυτές τις γραμμές, αρχίζει το συλλαλητήριο των καθηγητών για την επιστράτευση τους. Όλη η Αριστερά (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) την υποστηρίζει. Όλες οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον που ξέρω, έχουν καλέσει με ηρωικό όπως πάντα τρόπο τα μέλη και τους ψηφοφόρους τους να κατεβούν στο Σύνταγμα. Εσύ τι λες; θα γίνει χαμός; Όχι φίλε μου. Θα πάνε οι ίδιοι άνθρωποι, οι σχεδόν επαγγελματίες διαδηλωτές αριστεροί, συνεπής με μια αταβιστική αντίδραση, αδιαφορώντας για τους πολίτες που δεν θα είναι εκεί. Αυτοί, οι απουσιάζοντες “πολιτικώς ανώριμοι” πολίτες, είναι ίσως οι γνώστες των καταστάσεων. Διότι δεν κατανοούν αυτού του είδους τις κινητοποιήσεις και τους “αγώνες”. Για εμάς, τους "πολιτικώς ενεργούς", οι άλλοι που ανησυχούν για τις εξετάσεις του παιδιού τους, είναι "πολιτικώς ανώριμοι". Ωραία πολιτική εκτίμηση! Αλλά αν είναι έτσι, με ποιους θα κάνουμε σοσιαλισμό; Με ποιους θα αλλάξουμε τον κόσμο; Ο Λένιν κι ο Στάλιν στην εποχή τους απάντησαν: “θα τους κάνουμε σοσιαλισμό” αλλά αυτό σήμερα δεν πιάνει πλέον.

Όπως και με τις δικές μας τις κινητοποιήσεις, των αγροτών που κι εσύ έχεις γράψει στο παρελθόν, ούτε τώρα θα γίνει καμιά συζήτηση κι αναζήτηση των αιτίων για τη χαμηλή προσέλευση του κόσμου στη κινητοποίηση. Πάλι στραβός θα είναι ο γιαλός!

Την ίδια στιγμή ερχόταν κι η νικηφόρα ομάδα του Ολυμπιακού στην Αθήνα. Είμαι βέβαιος ότι πολλοί διαδηλωτές θα κοίταζαν το ρολόι τους για το πότε θα τέλειωνε η συγκέντρωση στο Σύνταγμα για να πάνε γρήγορα στο ΣΕΦ όπου θα γίνει το πάρτι της μεγάλης πράγματι επιτυχίας των Γαύρων.

Διότι Έρμε, όπως κι εσύ το έχεις πει νομίζω, η νίκη είναι ελκτική ενώ η ήττα όχι! Ή καταπώς λένε, η νίκη έχε πολλούς πατέρες ενώ η ήττα κανένα! Κι η Αριστερά, η δική μας ελληνική Αριστερά μέχρι σήμερα, δεν είναι ομάδα που νικάει και τώρα πια δεν ξέρω αν είναι και κακό αυτό.