ΘΕΣΠΙΑΚΑΡΑ ολέ!

Παλιότερα πήγαινα πιο συχνά αλλά τα τελευταία χρόνια πάω πολύ σπάνια στο γήπεδο, σχεδόν καθόλου. Δυστυχώς δεν μπόρεσα ποτέ να παίξω μπάλα. Ήμουν άμπαλος, ας πούμε, εκ του μακρόθεν θεατής και σχολιαστής.

Ο ΘΕΣΠΙΑΚΟΣ είναι πάντα η ομάδα μου. Ακόμα κι όταν μιλούσα με ανθρώπους από άλλες περιοχές, στο στρατό αλλά και τώρα,  και με ρωτάνε τι ομάδα είμαι, απαντάω ΘΕΣΠΙΑΚΟΣ και τους βλέπω να με κοιτάνε περίεργα: τι είναι πάλι τούτο, σκέφτονται; Ομάδα με ρωτήσατε κι αυτό απαντώ, τους λέω,  δεν με ρωτήσατε για μικρές, ασήμαντες ομάδες όπως Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και οι όμοιες. Καμιά από αυτές δεν έχει τολμήσει να έρθει να παίξει μαζί μας. 

Θα ήθελα να είναι έτσι τα πράγματα και στον άλλο κόσμο, έξω από τον δικό μου, αλλά και πάλι ευχαριστημένος ήμουν. 

Άρα είμαι και θα είμαι ΘΕΣΠΙΑΚΟΣ. Τελεία και παύλα.

Μπορούσαν και μπορώ να καταλάβω και ζηλεύω τους Άγγλους φίλαθλους (και όχι μόνο οπαδούς) των αγγλικών ομάδων που μπορεί η ομάδα τους να μην πηγαίνει καλά, ακόμα και να υποβιβάζεται σε κατηγορία αλλά αυτοί εκεί, κάθε Σάββατο, με τα κασκόλ όλη η οικογένεια στο γήπεδο, να τραγουδήσει να είναι μαζί στο γήπεδο και να είναι το πόδι του παίκτη τους προέκταση του δικού τους ποδιού και η αγωνία το ίδιο όταν χάθηκε η ευκαιρία και η απογοήτευση το ίδιο όταν η ήττα είναι βέβαιη.

Εγώ τέτοιος οπαδός θέλω να είμαι: ΘΕΣΠΙΑΚΟΣ με τα όλα μου. 

Και τώρα που δεν πάμε καλά, και θλίβομαι, ανατρέχω στις παλιές καλές ήμερες όχι για να μείνω σε αυτές αλλά για να πάρω κουράγιο, να κτίσω εκείνες τις νίκες που θα έρθουν.

Διαβάζω τα σχετικά σημειώματα στην σελίδα μας και πρέπει να πω ότι ειδικά τον τελευταίο χρόνο θλίβομαι. Όσα περιγράφει ο Γιάννης Λάντζας αλλά και η διακοπή της ενημέρωσης της σχετικής δικτυακής σελίδας δεν είναι ότι το καλύτερο. Είναι προφανές ότι η ήττα έχει ξεκινήσει από τα αποδυτήρια και η απλή επιβεβαίωση έρχεται στο γήπεδο. Η ομάδα δεν είναι ομάδα αλλά συνύπαρξη ατόμων. Είναι περιγραφές ενός οργανισμού σε κατάθλιψη και η συνταγή σίγουρα δεν είναι τα χάπια αλλά η αυτογνωσία και το πείσμα για τις νίκες που θα έρθουν.

Γιατί θα έρθουν.

Λοιπόν, τι κάνει μια ομάδα να πηγαίνει καλά.;

Η λέξη ομάδα από μόνη της είναι θετική. Όλοι μαζί με κοινό στόχο αγωνιζόμαστε προσπαθούμε και σε αυτή την πορεία ερχόμαστε πιο κοντά μαθαίνουμε ο ένας για τον άλλον, γινόμαστε ένα.

Ένα παιχνίδι είναι το ποδόσφαιρο και τίποτα άλλο. Ούτε συμβολισμοί περίεργοι ούτε τυφλοί πατριωτισμοί έστω και σε επίπεδο χωριού του στιλ εμείς είμαστε και όλοι οι άλλοι είναι υπάνθρωποι και σκουλήκια.

Εκάς οι ηλίθιοι.

Υπάρχει πάντα το άλλο κομμάτι της ζωής που είναι έξω από το γήπεδο, που είναι πάντα παρόν πριν ξεκινήσει ο αγώνας και μετά που θα τελειώσει μας περιμένει επίσης. Το καλό ποδόσφαιρο μπορεί να μας μάθει να είμαστε καλοί και στο μεγάλο παιχνίδι της ζωής μας.

Θέλουμε να είμαστε οι καλύτεροι αλλά είμαστε έτοιμοι να αναγνωρίσουμε την υπεροχή του άλλου και το πιο σπουδαίο,  να μάθουμε από τα λάθη μας αλλά και από την επιτυχία του.

Θυμάμαι που ένας καθηγητής μας στο Γυμνάσιο μας είχε πει ότι ο έξυπνος μαθαίνει από τα λάθη του αλλά ο σοφός από τις επιτυχίες του.

Καλά, ας συμφωνήσουμε ότι το τελευταίο χρόνο δεν ήμασταν και ο Σωκράτης του ποδοσφαίρου! Μπορούμε όμως να γίνουμε!

Λοιπόν μι ομάδα για να νικάει πρέπει να έχει τα εξής χαρακτηριστικά:

•         Ποδοσφαιριστές που θέλουν να είναι νικητές. Αυτό δεν είναι αυτονόητο. Κάποιος που θέλει απλώς να γυμνάζεται και παρακολουθεί τις προπονήσεις δεν σημαίνει ότι είναι καλός ποδοσφαιριστής. Είναι αυτός που έχει πάθος για την νίκη. Ο νικητής ακόμα κι όταν δεν νικάει σε έναν αγώνα, αντί να το βάλει στα πόδια, γλείφει τις πληγές του κι ακονίζει τα νύχια του για την επόμενη μάχη. Δεν αποθαρρύνεται παρά μόνο για λίγο. Δεν κρύβει τις αδυναμίες του αλλά προγραμματίζει τον ξεπέρασμά τους και προσπαθεί ακόμα πιο πολύ.
•          Προπονητή που εμπνέει και καθοδήγει. Ο προπονητής πρέπει να βοηθάει τον κάθε παόκη να απελευθερώσει το δυναμικό του νικητή που κρύβει μέσα του.  Στις ηλικίες των δεκάεξι μέχρι είκοσι οι νέοι έχουν ανάγκη από έναν μέντορα. Αυτόν που δεν αντικαθιστά το γονιό αλλά γίνεται δάσκαλος και διαπλάθει και τον χαρακτήρα του νέου ως ποδοσφαιριστή και ανθρώπου.
•          Διοίκηση που θέλει να είναι παράγων δημιουργίας και νίκης. Που είναι δίπλα στους παίκτες και τον προπονητή και όχι από πάνω, εντολέας και κατακριτής.
•          Πνεύμα ομαδικότητας και αλληλεγγύης: ότι λέγεται στην προπόνηση και στα αποδυτήρια μένει εκεί. Η κριτική έχει στόχο να βοηθήσει και όχι να βυθίσει τον άλλον, τον συμπαίκτη, στην άμυνα και στην βλακώδη άρνηση.
•          Φίλαθλο κοινό που θα ενδιαφέρεται και θα είναι κοντά στην ομάδα όχι για την άρρωστη πλευρά της κερκίδας αλλά για την ευχάριστη πλευρά της ψυχαγωγίας. Ο κάθε ένας από εμάς έχει ανάγκη να ταυτίζεται έστω και για λίγο με τα νιάτα και την δύναμη που βλέπουμε στο γήπεδο.

Η ομάδα μας, εν τέλει, είναι η εικόνα και η ζωή μας.

Μπορεί σήμερα ο ΘΕΣΠΙΑΚΟΣ να έχει αυτή την άσχημη εικόνα αλλά σκέφτομαι πως δεν είναι μόνο δικό του το πρόβλημα.

Μήπως όλη η μικρή κοινωνία του Δήμου μας είναι έτσι; Μήπως τα χαρακτηριστικά της ομάδας που νικάει πρέπει να γίνουν χαρακτηριστικά όλου του Δήμου μας, που θέλει να νικάει στις μάχες και τις διεκδικήσεις του για ουσιαστική βελτίωση της ζωής μας; 

Μπορούμε να προπονηθούμε όλοι μας σωστά και να πάρουμε το κύπελλο  να το φέρουμε στο καφενείο και να πιούμε έως τελικής πτώσεως από αυτό όχι σαμπάνιες και τέτοιες νεοπλουτίστικες γυφτιές αλλά τσίπουρο και κρασί απ' τα βαρέλια μας.