Αδαείς και ανασφαλείς υπερπατριώτες και οι "κακοί" Γερμανοί

Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το κείμενο του  Νίκου Σαραντάκου από το οποίο επιλέγω μερικά βασικά σημεία Με πλάγια γράμματα είναι τα αποσπάσματα τρίτων που αναφέρει ο Σαραντάκος. Μπορείτε να διαπιστώσετε το πως το μυαλό των ανθρώπων επηρεάζεται άμεσα από τις ιδεοληψίες τους,έστω και πατριωτικού χαρακτήρα και πως όλο αυτό οδηγεί σε επαγγελματικά (μεταφραστικά λάθη και παραλείψεις) και συνεπώς σε τραγέλαφους.


Σάλος έχει ξεσπάσει για το εξώφυλλο του περιοδικού Φόκους, με την Αφροδίτη της Μήλου που έχει υψωμένο το μεσαίο δάχτυλο. Κι αν στη μπλογκόσφαιρα είδα, πέρα από τις συνήθεις υστερίες, και κάμποσο ήρεμο και ψύχραιμο σχολιασμό, δεν μπορώ να πω το ίδιο για τις δηλώσεις του Προέδρου της Βουλής, ο οποίος έκανε διάβημα στον Γερμανό πρέσβη (!) κάτι που σε μένα προσωπικά θυμίζει μάλλον την αντίδραση αξιωματούχου ισλαμικής χώρας όταν βλέπει γελοιογραφία του Μωάμεθ σε ευρωπαϊκό έντυπο.(Σημείωση δική μου: στην σημερινή του συνάντηση με τον Γερμανό πρέσβη οι τόνοι ήταν σαφώς πεσμένοι, ίσως γιατί πρόλαβε ο Πρόεδρος της Βουλής να διαβάσει καλύτερα το άρθρο!

Φυσικά, το αποκορύφωμα των δηλώσεων Πετσάλνικου είναι το απόσπασμα για το ποιος έχει πιο μεγάλα τα πολιτιστικά επιτεύγματα:

Αυτή η μικρή Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων, με τις αδυναμίες της, τα λάθη μας, τα προηγούμενα 40 χρόνια για παράδειγμα τιμήθηκαν 2 συμπατριώτες με το βραβείο Νόμπελ. Μήπως αυτά τα 40 χρόνια, η τεράστια Γερμανία των 85 εκατομμυρίων γέννησε κανένα καινούριο Μπετόβεν και δεν το γνωρίζουμε;

Εδώ, ο ψείρας εαυτός μου θα είχε να παρατηρήσει ότι τα χρόνια δεν είναι 40 αλλά 46 (ο Σεφέρης πήρε Νόμπελ το 1963) και ότι, αν τα Νόμπελ Λογοτεχνίας είναι το μέτρο, τότε οι Γερμανοί, στο ίδιο διάστημα έχουν πάρει τουλάχιστον 2 κι εκείνοι, και μάλλον τρία ή τριάμισι: Χάινριχ Μπελ το 1972, Γκίντερ Γκρας το 1999, Χέρτα Μίλερ πέρσι (στα γερμανικά έγραψε και γερμανίδα είναι πια), για να μη μετρήσω και τη γερμανοεβραία Νέλι Ζαξ που πήρε μισό βραβείο το 1966 (είχε γεννηθεί στη Γερμανία, έγραφε στα γερμανικά αλλά είχε φύγει από το 1940 στη Σουηδία). Αν το πάρουμε κατά κεφαλήν, βέβαια, περισσότερα Νόμπελ λογοτεχνίας αναλογούν στην Ελλάδα, τότε όμως η Ισλανδία με τον Χάλντορ Λάξνερ μας περνάει (δεν μετράω τους Σουηδούς γιατί παίζουν εντός έδρας).

Όμως δεν θέλω να σταθώ τόσο πολύ σ’ αυτό, όσο στο άρθρο του περιοδικού Φόκους. Εγώ το διάβασα το άρθρο και δεν συμφωνώ ότι είναι ανθελληνικό,



ότι είναι δυσφημιστικό και άλλα τέτοια. Φυσικά, έχει γενικεύσεις, έχει και ανακρίβειες, αλλά συνολικά χαρακτηρίζεται από χιούμορ, παρατηρητικότητα, καλή γνώση της Ελλάδας και  συμπάθεια προς τους Έλληνες.

Οι επικριτές του το διάβασαν το άρθρο ή έμειναν απλώς στη φωτογραφία; Ο κ. Πετσάλνικος που ξέρει καλά γερμανικά (νομίζω ότι η σύζυγός του είναι γερμανίδα) θα το διάβασε από το πρωτότυπο, φοβάμαι όμως ότι οι περισσότεροι που εξεγέρθηκαν για τον «λίβελλο» δεν διάβασαν το άρθρο αλλά κάποια κακομεταφρασμένα αποσπάσματα στη Μακεδονία, συνοδευόμενα από εξαιρετικά κακόπιστα (να τα πω υστερικά;) σχόλια της δημοσιογράφου κ. Αγγελικής Σπανού. Επιπλέον, η επιλογή είναι τέτοια που να αναδεικνύει τα «ανθελληνικά» κομμάτια –παραλείπονται κάποια κολακευτικά που χαλάνε την εικόνα του ανθελληνικού λίβελλου. Για παράδειγμα, διαβάζουμε στη Μακεδονία το εξής απόσπασμα από το άρθρο: 

Το συμπαθητικό αυτό μικρό έθνος μοιάζει να μην έχει έγνοιες και να χορεύει πάντα σαν τον Αλέξη Ζορμπά. Οι Έλληνες αισθάνονται σαν πατέρες των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών.

 Όμως, αμέσως μετά τον Ζορμπά, ο Γερμανός αρθρογράφος είχε γράψει επίσης: 

Όσοι τους ξέρουν, δεν εκπλήσσονται με τίποτα απ’ όσα κάνουν. Και πώς θα μπορούσαν άλλωστε, όταν έχουν να κάνουν με ανθρώπους που ανακατεύουν ρετσίνι με κρασί, τυλίγουν ρύζι και χορταρικά σε αμπελόφυλλα, παίρνουν πρωτάθλημα Ευρώπης στο ποδόσφαιρο σχεδόν χωρίς να βάλουν γκολ και ήξεραν ήδη εδώ και 2.500 χρόνια ότι όλη η ύλη αποτελείται από άτομα και ότι η Γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο. 

Το κολακευτικό αυτό απόσπασμα, αν και όχι δύσκολο στη μετάφραση, το έφαγε η κ. Σπανού. . . 

. . . Είπα ότι κι αυτά τα κουτσουρεμένα αποσπάσματα είναι κακομεταφρασμένα. Για παράδειγμα, γράφει η δημοσιογράφος ότι το άρθρο «μας ψέγει» επειδή δεν έχουμε καταργήσει τα αρχαία ελληνικά και αυτό το στηρίζει στη φράση του άρθρου: Η διαγραφή των αρχαίων ελληνικών δεν τίθεται καν ως θέμα. Επειδή αυτά ελληνικά δεν είναι, ας δούμε τι λέει το άρθρο στην πραγματικότητα –αυτό το απόσπασμα είναι εύκολο και μπορώ να το μεταφράσω (με μαύρα τα αποσπάσματα που παρέλειψε η μετάφραση της Μακεδονίας) 

Οι Έλληνες είναι μοναδικοί στο είδος τους. Μόνο αυτοί γράφουν ελληνικά. Το να καταργηθεί το αλφάβητό τους, που έχει ηλικία 2.500 ετών, ούτε καν το συζητούν. Στο κάτω-κάτω, το ελληνικό αλφάβητο ήταν το πρότυπο για όλα τα άλλα αλφάβητα της Ευρώπης, από το λατινικό έως το κυριλλικό, και ελάχιστα έχει αλλάξει από την αρχαιότητα. Η προφορά και η σημασία των λέξεων έχουν αντιθέτως αλλάξει. Γι’ αυτό τα αρχαία ελληνικά είναι υποχρεωτικό μάθημα στα σχολεία από την εβδόμη τάξη [1η Γυμνασίου] –σαν να βάζαμε τους Γερμανούς γυμνασιόπαιδες να μελετάνε μέχρι εξαντλήσεως παλαιογερμανικά ή και γοτθικά.

Βλέπετε τίποτε ανθελληνικό εδώ; Τίποτε συκοφαντικό; Μάλλον καλά πράγματα λέει –αλλά η μετάφραση τον λογοκρίνει.

Πάμε παρακάτω. Το ότι η διχόνοια είναι εθνικό χαρακτηριστικό των Ελλήνων δεν το λέει ακριβώς έτσι ο αρθρογράφος (αυτό βέβαια το έχουν πει τόσοι και τόσοι Έλληνες). Ας δούμε τι λέει –με μαύρα οι φράσεις που φαγώθηκαν στη μετάφραση:

Μεταξύ τους οι περισσότεροι Έλληνες έχουν έχθρα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο εμφύλιος από το 1944 έως το 49 στοίχισε στην Ελλάδα περισσότερα θύματα απ’ ό,τι ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος. Προς τα έξω όμως είναι ενωμένοι, κι έτσι αριστεροί και δεξιοί από το 1941 έως το 1944 αγωνίστηκαν μαζί ενάντια στους Γερμανούς καταχτητές. «Είσαι δικός μας», είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που μπορούν να κάνουν οι  Έλληνες σε κάποιον ξένο. . . 

. . . Οι Έλληνες είναι κοινωνικοί άνθρωποι. Δεν τους αρέσει να βγουν μόνοι τους ή δυο-δυο για φαγητό ή για ν’ ακούσουν μουσική. Εδώ μετράει πολύ η παρέα, όπως ονομάζεται η συντροφιά ανθρώπων που η σύνθεσή της αλλάζει κάθε μέρα. Για μια δυο ώρες είναι ιερή [εδώ μπορεί να γράφω κοτσάνα]. Η παρέα δημιουργείται ως επί το πλείστον στο φτερό. Δυο-τρεις συμφωνούν να συναντηθούν, ο καθένας τους τηλεφωνεί και σε άλλους και τους καλεί να έρθουν κι αυτοί. Ύστερα από μια-δυο ώρες έχουν μαζευτεί οχτώ ή και 15 άτομα. Τώρα η ομάδα ενοποιείται (;) και γίνεται σεβαστή από τους άλλους σαν κλειστή οντότητα. Κανείς από την παρέα δεν θα διανοηθεί από εκείνη τη στιγμή και πέρα να καλέσει έναν γνωστό του που συνάντησε τυχαία, να έρθει μαζί τους στην ταβέρνα. Στα ελληνικά μουσικά κέντρα θα ήταν προσβολή ένας ξένος να κολλήσει σε μια παρέα που χορεύει συρτάκι ή χασάπικο –ο καθένας θέλει την πίστα για πάρτη του και πληρώνει τους μουσικούς για το ιδιωτικό του κοντσέρτο με τραγούδια της αρεσκείας του.

Τα έθιμα του τραπεζιού δίνουν μια ιδέα για την παρέα. Κανείς δεν παραγγέλνει για τον εαυτό του, αλλά όλοι μπορούν να εκφράσουν επιθυμίες. Ο σερβιτόρος τα τοποθετεί όλα στη μέση του τραπεζιού. Ο καθένας παίρνει από όποιο πιάτο θέλει, όσο θέλει. Τα ποτήρια με το κρασί δεν επιτρέπεται να μείνουν άδεια, διότι αυτό σημαίνει ότι η συντροφιά του τραπεζιού δεν έχει το νου της να φροντίζει πάντοτε καλά τους πάντες. Το να αδειάσεις εντελώς το πιάτο σου θα ήταν έλλειψη ευγένειας. Θα έδειχνε ότι η παρέα φέρθηκε τσιγγούνικα και ίσως κάποιοι να σηκωθούν πεινασμένοι από το τραπέζι.

Συχνά γίνεται ένας ψευτοκαβγάς για τον λογαριασμό. Όλοι απαιτούν να τον πληρώσουν εκείνοι. Τις περισσότερες φορές όμως είναι προκαθορισμένο ποιανού είναι η σειρά να πληρώσει. Για το πουρμπουάρ δεν κάνουν μαθηματικές πράξεις. Δεν λένε στον σερβιτόρο να στρογγυλέψει το ποσό, αλλά φεύγοντας το αφήνουν σε μετρητά πάνω στο τραπέζι.

Παρέθεσα όλο το απόσπασμα περί παρέας και φαγητού για να μου πείτε αν εσείς βλέπετε να «εγκαλεί» ο συντάκτης του ή να περιγράφει με συμπάθεια. Αφήνω ότι η δημοσιογράφος αυτόν τον τρόπο πληρωμής τον αποκαλεί «ρεφενέ», ενώ ρεφενέ είναι να πληρώνουν όλοι από κοινού, όχι τη μια μέρα ο ένας και την άλλη ο άλλος.

Φυσικά, όλα όσα γράφει ο Γερμανός δημοσιογράφος είναι γενικεύσεις. . . Αλλά οι γενικεύσεις αυτές δεν είναι κακόπιστες, θαρρώ. 

Παρεμπιπτόντως, διάβαζα αυτές τις μέρες την αυτοβιογραφία του Μίκη Θεοδωράκη. Όταν ήταν παιδί, ίσως στο Αργοστόλι, κάθε απόγευμα οι γονείς του πήγαιναν για καφέ στην παραλία, μαζί με άλλα δύο φιλικά τους αντρόγυνα. Όπως λέει ο Μίκης, κάθε μέρα γινόταν μεγάλος καβγάς για το ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό και τελικά τον πλήρωναν εκ περιτροπής, με αυστηρή και απαρέγκλιτη σειρά, σήμερα ο ένας, αύριο ο άλλος και μεθαύριο ο τρίτος!

. . . Υπάρχουν άλλες σελίδες που ίσως ενοχλήσουν περισσότερο, αλλά συνολικά πιστεύω ότι πρόκειται για ένα άρθρο γραμμένο με συμπάθεια και χιούμορ, από κάποιον που ξέρει τους Έλληνες –παρά τις αναπόφευκτες γενικεύσεις. Ανακρίβειες θα έχει, αλλά κατά τη γνώμη μου κακοπιστία δεν έχει, συκοφαντία δεν έχει, ανθελληνικός λίβελλος δεν είναι. Και θα έλεγα ότι η ιερή οργή που κατέλαβε τη δημοσιογράφο της Μακεδονίας και τα ελληνοκεντρικά ιστολόγια δείχνει πολύ μεγάλη ανασφάλεια και μάλλον θυμίζει την παροιμία με τη μύγα κι αυτόν που μυγιάζεται.

Μια διευκρίνιση εδώ, επειδή τις τελευταίες μέρες διαβάζει κανείς τα ιστολόγια και νομίζει ότι επιστρέψαμε στο 1946 και οι Γερμανοί ξανάρχονται. Δεν παραγνωρίζω ότι και το γερμανικό κράτος και γερμανικές εταιρείες έχουν αδικήσει τη χώρα μας, μας έχουν πουλήσει πανάκριβα ελαττωματικά υποβρύχια που γέρνουν, έχουν συνάψει με το ελληνικό δημόσιο αποικιακές συμβάσεις, έχουν δωροδοκήσει, έχουν χρησιμοποιήσει όλη την επιρροή που έχουν οι ισχυροί σε μια ανισότιμη σχέση. Και δεν βρίσκω καθόλου άτοπο το αίτημα για τις πολεμικές αποζημιώσεις. Ωστόσο,οι πρωταρχικές ευθύνες εδώ βρίσκονται στην ελληνική πολιτική τάξη –και των δύο μεγάλων κομμάτων δυστυχώς.

Σημείωση δική μου: ο Πάγκαλος με κάπως διαφορετικό τρόπο το θέτει σήμερα το πρόβλημα των υποχρεώσεων της Γερμανίας προς την χώρα μας. Την ίδια ημέρα δεν κάλυψε ο κυβέρνηση κάπιιες ακραίες διατυπώσεις του.
Για να γίνει αντιληπτό το που οδηγεί η βλακεία πολιτικών όπως ο Καμμένος, δείτε κι αυτό.