"Το χρήμα κάνει τον κόσμο να γυρίζει" τραγουδάει ο κομπέρ στο φιλμ "Καμπαρέ" κι επειδή οι τράπεζες έχουν το χρήμα, οι τράπεζες μας στριφογυρίζουν και μας ζαλίζουν.
Το καιρό που έμπαινα στη ζωή, στην Θήβα υπήρχε η Εθνική τράπεζα για τους πλούσιους, η Ιονική για τους μικρούς εμπόρους, η Εμπορική για τους μεγάλους εμπόρους και η Αγροτική για εμάς τους αγρότες.
Όταν ερχόμαστε στην Θήβα για δουλειές στην Ένωση, ο πατέρας μού έδειχνε το κτίριο της Εθνικής και μου έλεγε "από αυτούς, μακριά". Πράγματι εκείνος ποτέ δεν είχε δανειστεί από τις Τράπεζες και η μόνη δοσοληψία που είχε ήταν να πάει για είσπραξη καμιάς επιταγής στην Αγροτική. Στο πολύ μακρινό ιστορικό της οικογένειας υπήρχε κάτι σαν περιουσία που χάθηκε σε τοκογλύφους αλλά για αυτό δεν μιλούσαμε στο σπίτι. Με τον θάνατο των δικών μου έχασα δια παντός την δυνατότητα να πληροφορηθώ την συμμετοχή του χρήματος στην οικογενειακή δυστυχία μας αλλά η συμβουλή του πατέρα μου είναι νόμος και για εμένα: "από τις τράπεζες μακριά".
Οι μόνες επιχειρήσεις που πολλαπλασιάζονται είναι οι τράπεζες. Το κτίριο της Ένωσης το έχουν περισφίξει πλέον κι άλλες τράπεζες, νέες δυναμικές και αδηφάγες ενώ στα Βάγια ήρθε η Αγροτική.
Η λέξη "τράπεζα" είναι στα αρχαία ελληνικά το "τραπέζι". Στην αρχαία Αθήνα λοιπόν, οι πλούσιοι της εποχής -πάντα υπάρχουν πλούσιοι για να υπάρχουν φτωχοί- συνήθιζαν τα βράδια να παραθέτουν δείπνα, τα επονομαζόμενα συμπόσια. Την περιγραφή της όλης διαδικασίας και το τελετουργικό του συμποσίου παραθέτει ο Πλάτωνας στην αρχή του ομώνυμου διαλόγου του "Συμπόσιο". Όχι ότι διέφεραν σε τίποτα από ένα σημερινό τσιμπούσι. Εν πάση περιπτώσει, η έκφραση που χρησιμοποιούσαν οι Αθηναίοι της εποχής από το απόγευμα ήταν "ποιός παραθέτει τράπεζα σήμερον;" και στην συνέχεια έγινε "ποιός ο τραπεζίτης σήμερον;". Ο καθένας ήξερε ποιός είναι έτσι αυτός που έχει χρήμα κι όταν ήθελε κτυπούσε την πόρτα του κι έτσι καθιερώθηκε ο "τραπεζίτης" να είναι ο εύπορος πολίτης που έχει και δίνει με αντίτιμο χρήμα. Σήμερα όλα αυτά τα συμπόσια τα λένε χορηγίες αλλά εμάς δεν θα μας καλέσουν σε αυτά οπότε δεν έχει νόημα να συνεχίσω.
Οι τράπεζες έχουν το χρήμα. Μπορεί να μην τους ανήκει εντελώς αλλά το έχουν. Είναι μαγαζιά, καταστήματα που διακινούν τεράστια ποσά χρήματος. Παίρνουν από τους πολίτες το χρήμα με μία τιμή (πιστωτικός τόκος) και το πουλάνε σε εκείνους που το χρειάζονται με άλλη τιμή (χρεωστικός τόκος). Η διαφορά είναι το δικό τους κέρδος και είναι πολύ.
Τον καιρό που μάθαινα την ζωή λοιπόν και τα παράλογά της, οι άνθρωποι φοβόντουσαν τις τράπεζες και προτιμούσαν να έχουν τα χρήματα στα στρώματα τους ή σε ντουλάπια. Οι τράπεζες και η πολιτεία έκαναν ολόκληρες διαφημιστικές εκστρατείες για να έρθει όλο αυτό το χρήμα στις τράπεζες. Στο σχολείο μας έβαζαν να γράψουμε έκθεση με θέμα την αποταμίευση κι από όλα αυτά μου έμεινε ένας παλιός σιδερένιος κουμπαράς του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και η εξήγηση για την καμπούρα της καμήλας.
Θυμήθηκα όλα αυτά τώρα που προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται με την οικονομία της χώρας μας. Διότι με την δική μου οικονομία εκείνο που ξέρω είναι ότι όσο κι αν κόβουμε με την γυναίκα μου από τα έξοδα, ο κουμπαράς μου άδειος μένει.
Άκουγα λοιπόν και ζήλευα τους σπουδαγμένους οικονομολόγους και λογιστές, να μου εξηγούν όλα αυτά τα χρόνια γιατί δεν έγιναν τα πράγματα όπως τα είχανε εκτιμήσει. Πως γινότανε και κανείς δεν έκανε προβλέψεις σωστές; Στο λαχείο καμιά φορά πετυχαίνεις τον λήγοντα. Αυτοί, οι σπουδαγμένοι και οι σοφοί, πως τα κατάφερναν και πάντα μπαίναμε μέσα και τα ελλείμματα κάθε λογής αυγάταιναν και τα αυγά στα καλάθια μας λιγόστευαν;
Μέχρι που ήρθε πριν από λίγα χρόνια ο Κρούγκμαν, ο αμερικανός οικονομολόγος που έχει πάρει το Νόμπελ και είπε ότι περίπου τα οικονομικά είναι μια άχρηστη "επιστήμη" διότι κανείς και ποτέ δεν ξέρει τα πραγματικά δεδομένα. Όλοι σενάρια και υποθέσεις κάνουν και τα βαφτίζουν κυβερνητική στρατηγική. Οι κυβερνήσεις παίρνουν αποφάσεις των οποίων αγνοούν τις επιπτώσεις τους εκ των προτέρων. Απλώς μετά, αφότου έχουν υλοποιηθεί, μετράμε τα αποτελέσματα και κάνουμε ρυθμίσεις, υπογράφουμε μνημόνια είπε ο Κρούγκμαν.
Οι οικονομολόγοι, λέω εγώ, όσο περναέι ο καιρός μοιάζουν όλο και πιο πολύ με τους χειρουργούς: κάνουν την εγχείρηση αλλά "όλα τα λεφτά" είναι ο τρόπος και το ύφος τους όταν ανακοινώνουν το αποτέλεσμα στους αγωνιούντες συγγενείς.
Ηρέμησα αφού δεν έχασα και τίποτα σημαντικό που δεν σπούδασα οικονομικά (και να με συγχωρεί ο παραπλεύρως δικτυότοπος, αν όλα τούτα είναι απαξιωτικά για τους οικονομολόγους, αλλά ο Κρούγκμαν τα λέει), αλλά η ανησυχία μου δεν μειώθηκε.
Από τότε που ενέσκηψε η θύελλα των Μνημονομέτρων, παρακολουθώ λίγο πιο πολύ τις εξελίξεις κι όλο και πιο πολύ εντυπωσιάζομαι για το πόσο πολύ ο τζόγος έχει επιβάλλει τα ήθη του στην παγκόσμια οικονομία.
Το χρέος όλων των χωρών της Γης ξεπερνά κατά πολύ το προϊόν τους! Μπορεί η Ελλάδα να το παρακάνει αλλά δεν είναι το μαύρο πρόβατο της παγκόσμιας οικονομίας!
Και σε ποιούς χρωστάνε οι χώρες; Όχι δεν είναι οι άλλες χώρες. Χάσατε!
Ναι, πολύ σωστά! Εσείς εδώ το βρήκατε: στις τράπεζες, που είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις και είναι διαφόρων ειδών! Να ποιοί ελέγχουν τον παγκόσμιο πλούτο λοιπόν: περίπου 10.000 φυσικά πρόσωπα! Τρελό αλλά αληθινό.
Το ενδιαφέρον φιλοσοφικό ερώτημα -παραλλαγή του ερωτήματος με τους Κινέζους μανδαρίνους- είναι το ότι αν σου έλεγαν, αγαπητές φίλε, ότι πατώντας το πλήκτρο με το σύμβολο "#" όλοι αυτοί θα εξαφανιστούν και ο κόσμος θα συνεχίσει την ζωή του αγαπημένος και όμορφος, ως πραγματοποιημένη ευχή, θα το πατούσες; Ε;
..........................................
..........................................
..........................................
Η απάντηση σε επόμενο κείμενο.
Πίσω στην πραγματικότητα. Για να ξεπληρωθούν όλα αυτά, τα χρωστούμενα, απαιτείται ρυθμός ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας που είναι εξωπραγματικός. Οπότε, οι χώρες εκδίδουν ομόλογα, οι τράπεζες παίρνουν το επιτόκιο που για τα παγκόσμια μεγέθη είναι τεράστιο κι ένας νέος φαύλος κύκλος πλούτου και φτώχιας επαναλαμβάνεται στο πολλαπλάσιο: ο πλούτος τους είναι η φτώχια που προκαλούν, διότι το ισοζύγιο υφίσταται.
Κανείς σοφός δεν ξέρει που θα σταματήσει αυτό. Στις συναντήσεις τους οι ηγετών (όπως πρόσφατα εκείνη των είκοσι (20) πιο σημαντικών χωρών του κόσμου, την επονομαζόμενη Τζι 20) των μεγάλων δυνάμεων αναλώνονται να συζητάνε για τις σχέσεις των νομισμάτων τους (κυρίως Κίνα και ΗΠΑ) και όχι για όλα τα άλλα που μας αφορούν.
Είμαστε μπλεγμένοι και μπερδεμένοι. Ανησυχώ διότι κι αυτοί που μας κυβερνούν δεν ξέρουν που πάνε και υπογράφουν συμφωνίες που δεν έχουν κατανοήσει.
Πολλοί σε αυτούς τους καιρούς διατυπώνουν ουτοπίες. Προτάσεις και σχέδια για τον κόσμο που παίρνουν ως δεδομένο (την ανθρώπινη αλληλεγγύη και την λογική) το ζητούμενο.
Οι παλιές ουτοπίες είχαν κάτι το φανταστικό το ονειροπόλο, το δημιουργικό. Ήθελαν έναν άλλο κόσμο πιο καλό. Τώρα, το μόνο που παρουσιάζεται, είναι καταστροφικές απόψεις. Γαία πυρί μιχθήτω. Ίσως από απόγνωση, ίσως επειδή όλοι βλέπουμε το αδιέξοδο που οδηγούμαστε και από όπου για να ξεφύγουμε θέλουμε άλλου είδους γενναιότητα, που ξεπερνάει εκείνη των προεκλογικών περιόδων.
Το σύνθημα που ακούστηκε πρόσφατα σε πορεία νέων στην Αθήνα "να χρεοκοπήσουν τα αφεντικά και όχι οι εργαζόμενοι" είναι μια παρόμοια ουτοπία. Διότι αν χρεοκοπήσουν τα αφεντικά σίγουρα θα χρεοκοπήσουν οι εργαζόμενοι. Τα αφεντικά θα έχουν κάπου κάποια "καβάτζα".
Είμαστε μπλεγμένοι, πολίτες κι εξουσία, εργαζόμενοι κι αφεντικά, ντόπιοι και ξένοι σε ένα πολύπλοκο κουβάρι συμφερόντων που δεν φαίνεται άκρη. Τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων έχουν επενδύσει τα αποθεματικά τους σε κρατικά ομόλογα και σε μεγάλες επιχειρήσεις. Αν όλα αυτά χρεοκοπήσουν και οι εργαζόμενοι (οι συνταξιούχοι δηλαδή) θα μείνουν ταπί.
Πριν μερικά χρόνια ήταν πιο εύκολο να καταλάβει κάποιος ποιός είναι ο εχθρός και ποιός ο φίλος.
Δεν κινδυνολογώ αλλά το να λέει ο καθείς το μακρύ και το κοντό του με ύφος χιλίων Καρδιναλίων δεν είναι λύση. Είναι πρόσκληση σε ένα ταξίδι στο χάος.
Μια τέτοια ουτοπία ήταν πριν λίγες ημέρες εκείνη που διατύπωσε ο παικταράς του ποδοσφαίρου Καντονά : Ο πρώην ποδοσφαιριστής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ανέφερε, σε βίντεο που κυκλοφόρησε στο ιντερνετ, ότι "αν 20 εκατομμύρια άνθρωποι αποσύρουν τα χρήματά τους το σύστημα θα καταρρεύσει. Η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος και η επανάσταση που θα ξεκινήσει από τις τράπεζες. Αντί να βγεις στους δρόμους και να διανύσεις χιλιόμετρα (για να διαμαρτυρηθείς), πήγαινε στην τράπεζά σου και απόσυρε τις καταθέσεις σου".
Τόσο απλό! Κι εσύ καημένε Λένιν γέμισες πενήντα τόσους τόμους οδηγίες και εντολές προς επαναστάτες κάθε είδους!
Μετά την προτροπή του Καντονά, χρήστες του Φέισμπουκ, δημιούργησαν τη σελίδα: "Επανάσταση! Στις 7 Δεκεμβρίου θα αποσύρουμε όλοι τις καταθέσεις μας από τις τράπεζες", την οποία ήδη στηρίζουν 27.000 άνθρωποι.
Κι εγώ, που δεν έχω τίποτα στις τράπεζες, θα δω την επανάσταση να ξεκινάει χωρίς εμένα.
Τα Οικονομικά, των οποίων θεωρητικοί εκφραστές είναι οι Οικονομολόγοι, δεν είναι τίποτα άλλο από Εφαρμοσμένη Κοινωνιολογία με χρήση Ποσοτικών μεθόδων. Είναι δηλαδή μια επιστήμη που προσπαθεί να μαθηματικοποιήσει και έπειτα να ερμηνεύσει το παρελθόν (στατιστικά) και να δώσει ως παράγωγο εκείνα τα εργαλεία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να οδηγήσουν το μέλλον προς τα εκεί που επιθυμεί ο χρήστης. Πάντα με αντικείμενο τον πλούτο της Γης και τις συναλλαγές που λαμβάνουν χώρα με αυτόν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε αυτήν την έννοια τα Οικονομικά δεν είναι τίποτα άλλο παρά θεωρητική επιστήμη εκτιμήσεων και έλλειψης μαγικών συνταγών. Ως επιστήμη, λοιπόν, εμπεριέχει στον κορμό της Πολιτική, Διοίκηση, Ανθρωπολογία, Κοινωνική Ψυχολογία αλλά και παρακολουθεί τον άνθρωπο σε όλα τα στάδια Κοινωνικής και Τεχνολογικής εξέλιξης.
Ο άνθρωπος και συναλλαγή έχουν σαν σχήμα «διπλό συνεπάγεται».
Μέσα σε όλα αυτά θα συμφωνήσω ότι η ανάπτυξη των Χρηματοοικονομικών αυτές τις 2 τελευταίες δεκαετίες έγινε πάνω σε κάτι κενό και ανύπαρκτο. Ολόκληρες θεωρίες και ολόκληρες επιχειρήσεις στήθηκαν πάνω σε «εργαλεία» και άλλα δημιουργήματα της φαντασίας των οικονομολόγων. Δημιουργήματα που έκαναν το παγκόσμιο χρέος να είναι 1000 τρις € ενώ όλη η Γη έχει παραγωγή 50 τρις €. Είναι μια φούσκα που δεν αντιστοιχεί σε καμία ύλη αρά παρόλα αυτά ορίζει τις τύχες μας. Μπορεί, βέβαια, το πρώτο παράγωγο να το δημιούργησε ο Θαλής ο Μιλήσιος, αλλά αυτό δεν αγιάζει το όργιο του παιχνιδιού χρηματοοικονομικών εργαλείων που στο κάτω- κάτω εγκλωβίζουν τις κοινωνίες και κάνουν τους λαούς να αποδέχονται ζωή «δύσκολη» για κάποια… «τοξικά» ομόλογα.
Δεν παρεξηγούμε καθόλου με τα λόγια απαξίωσης των Οικονομολόγων καθότι σπούδασα κάτι που είναι ανάμεσα σε όλα και παντού. Είχε ενδιαφέρον να το μελετάς καθότι μίλαγε για λαούς και ανθρώπους, για την ερμηνεία των φαινομένων γύρω μας. Για την ερμηνεία της επιλογών αυτών που επιλέγουν για εμάς, άρα για τη ζωή μας. Έχει μια μαγεία, κατά τη γνώμη μου, η μελέτη κοινωνικών φαινομένων μέσα από ένα μάθημα παρά μια «ανάλυση ρευστών» ή «Σωλήνες» ή «όριο θραύσης λεκάνης». Προφανώς δεν λέω τι είναι χρήσιμο και τι όχι, αλλά τι είναι πιο ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μου.
Ο κύριος λόγος που δεν παρεξηγούμε είναι ότι οι μεγαλύτερες τράπεζες στον κόσμο χρησιμοποιούν τους Οικονομολόγους στα μεσαία διοικητικά επίπεδα. Ως τεχνικούς των προϊόντων τους είτε ως πωλητές αυτών. Την διοίκηση, όμως, αυτών των Τραπεζών που, όπως εύστοχα αναφέρεις, συγκεντρώνουν τον Παγκόσμιο πλούτο, την ασκούν άνθρωποι που έρχονται από τον χώρο των λεγόμενων Πολυτεχνικών σχολών.
Το μαθηματικά δομημένο μυαλό των Πολυτεχνιτών, η αναλυτική και μη αφηρημένη αντιμετώπιση των προβλημάτων και, κυρίως, η εστίαση που έχουν στο αποτέλεσμα τούς κάνει πρώτα στελέχη Διοίκησης. Και έτσι είναι.
Πολλοί Ηλεκτρολόγοι Μηχανικοί, Χημικοί Μηχανικοί και λοιποί Μηχανικοί έχουν σταδιοδρομήσει σε πόστα διοικητικά στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο. Κάπου θα το έχεις πάρει χαμπάρι. Δεν μπορεί. Και μάλιστα πολλοί από αυτούς διδάσκουν και σε Οικονομικές Σχολές.
Δηλαδή καταλήγουμε ότι ο κόσμος κινείται με γρανάζια όλων των ειδών τις ειδικότητες. Και ο κυρίαρχος παίχτης που ορίζει σήμερα τις ζωές μας, οδηγείται από Πολυτεχνίτες άριστους χειριστές των αποβρασμάτων της σκέψης των Οικονομολόγων.
Στο κάτω- κάτω από καρκίνο στην Πτολεμαΐδα πεθαίνει ο κόσμος από τις ικανότητες Πολυτεχνιτών που διοικούν χρησιμοποιώντας τις έννοιες των Οικονομολόγων και τις μηχανές άλλων Πολυτεχνιτών.
Οπότε δεν παρεξηγούμε.
Όλα γύρω μας δεν κρίνονται από την χρήση, αλλά από τον πρωταρχικό τους στόχο. Έτσι δεν κρίνουμε την Πυρηνική Φυσική από τη δημιουργία της Πυρηνικής Βόμβας.
Αλλά παρόλα το πνεύμα σου είναι ορθό. Δεν διαφωνούμε μιας και θα υποστούμε αρνητικές συνέπειες λόγω μιας ανθρώπινης σύμβασης και όχι ενός φυσικού αναπόφευκτου (ξηρασία, πλημμύρα κ.λπ). Είναι παρανοϊκό.
Καλησπέρα GMT
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιακρίνω κάποια απόχρωση μομφής προς τους απόφοιτους των Πολυτεχνικών σχολών στο σχόλιο σου αλλά αδυνατώ να κρίνω τα όσα αναφέρεις για αυτούς. Νομίζω ότι συχνά οι νέοι επιστήμονες παίρνουν τις ακαδημαϊκές διδαχές ως θέσφατα και βλέπουν τους άλλους ως υποδεέστερους. Φαίνεται ότι οι νεαροί μηχανικοί είναι πιο επιθετικοί σε αυτό. Ίσως επειδή είναι πιο επιθετικά ‘πουλαίν’ για αυτό καταλαμβάνουν τις ανώτατες θέσεις οργανισμών όπως λες. Δεν ξέρω περισσότερα.
Εκείνο που μπορώ να σου πω είναι ότι όλοι εσείς οι σπουδαγμένοι έχετε πολλά να ωφεληθείτε από την γεωργική απασχόληση. Η διοίκηση μιας επιχείρησης, μιας παραγωγικής διαδικασίας αλλά κυρίως η διοίκηση των ανθρώπων μοιάζει με την καλλιέργεια των φυτών ή των δένδρων. Τα φυτεύεις, τα παρακολουθείς να μεγαλώνουν, τα κλαδεύεις ή τα σκαλίζεις να διώξεις τα ζιζάνια, αγωνιάς για την υγεία τους και όταν έρθει η ώρα της συγκομιδής με τα μάτια στον ουρανό φροντίζεις να μαζέψεις ότι η φύση σου έδωσε γρήγορα πριν στο καταστρέψει. Ναι, και η γέννα ενός παιδιού είναι το ίδιο αλλά σε άλλο επίπεδο, για αυτό και οι γυναίκες και ειδικά οι μητέρες, έχουν ένα φυσικό ατού να γίνουν καλοί διοικητές.
Εμείς οι γεωργοί πάντως, μαθαίνουμε να περιμένουμε και να ακολουθούμε τις επιταγές της φύσης. Πολλοί μας χαρακτηρίζουν ράθυμους και αργόστροφους επειδή οι ρυθμοί μας είναι αντίστοιχοι των φυσικών. ‘Φέεεεεεετα’ που λέει έξυπνα και η σχετική διαφήμιση.
Τον τελευταίο αιώνα, η λατρεία της τεχνικής και οι εφαρμογές της σε κάθε πτυχή της παραγωγικής δραστηριότητας αλλά και της οικονομικής πληροφορίας, επιτάχυνε τρομερά τις εξελίξεις και οι καταστροφικές επιπτώσεις είναι πλέον έκδηλες. Οι επιστήμονες και οι ειδικοί μοιάζουν με μαθητευόμενους μάγους και νομίζω ότι αυτό το καμπανάκι κτύπησε ο Κρούγκμαν.
Δεν θέλω να εκμηδενίσω την συνεισφορά της επιστήμης και των λειτουργών της στην βελτίωση της ζωής μας γενικά αλλά καλό είναι για όλους μας να δούμε όσο είναι καιρός όχι το δέντρο της κάθε επιστημονικού αντικειμένου αλλά το δάσος της πραγματικότητας της ζωής μας, που όσο πολύπλοκη είναι τόσο πιο όμορφη μου φαίνεται κι ας μην καταλαβαίνω πολλά κι ας είναι οι εκπλήξεις μου πιο πολλές από τις βεβαιότητες.
Διότι στο τέλος, είναι ο άνθρωπος ο μικρός και ο μέγας που ως πολιτικό ον κάνει την διαφορά πάνω από προβλέψεις και σενάρια στρατηγικής.
Δεν υπάρχει μομφή προς τους Πολυτεχνίτες μιας και δεν έχω γίνει μάρτυρας τέτοιας "επιθετικότητας", όπως αναφέρεις χαρακτηριστικά. Καμία σχέση. Απλά χρησιμοποιώ ένα γεγονός που αφορά το παράδειγμά σου για να δείξω ότι:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Δηλαδή καταλήγουμε ότι ο κόσμος κινείται με γρανάζια όλων των ειδών τις ειδικότητες."
Άρα, για τα καλώς και τα κακώς κείμενα πρέπει να χειροκροτούμε ή να "βλαστημούμε" προς όλες τις κατευθύνσεις.
Όσο για τα επαγγέλματα που αναφέρεις θα έρθω και θα συμφωνήσω μαζί σου. Είναι βαθιά μου πίστη ότι αληθινά επαγγέλματα είναι αυτό του αγρότη, του κ(π)τηνοτρόφου, του ψαρά, του τεχνίτη κ.λπ.. Τα υπόλοιπα είναι αποτελέσματα της εξέλιξης της Κοινωνίας και σε πολλές μορφές τους παρασιτούν.
Μια φορά έφτασε στη ζούγκλα μια κουκουβάγια που είχε ζήσει αιχμάλωτη και εξήγησε σε όλα τα ζώα τις συνήθειες των ανθρώπων.
ΑπάντησηΔιαγραφή'Έλεγε, για παράδειγμα, ότι στις πόλεις οι άνθρωποι ταξινομούσαν τους καλλιτέχνες με βάση τη δεξιοτεχνία τους, με στόχο να ξεχωρίσουν τους καλύτερους σε κάθε τομέα - ζωγραφική, σχέδιο, τραγούδι..
Η ιδέα να υιοθετήσουν ανθρώπινες συνήθειες κέρδισε τα ζώα και ίσως για αυτό οργάνωσαν αμέσως ένα διαγωνισμού τραγουδιού. Δήλωσαν συμμετοχή όλοι οι παρόντες, από το καναρίνι ως το ρινόκερο.
Με την καθοδήγηση της κουκουβάγιας αποφάσισαν ότι ο διαγωνισμός θα γινόταν με γενική μυστική ψηφοφορία όλων των διαγωνιζόμενων. Δηλαδή, η κριτική επιτροπή θα ήταν οι ίδιοι οι διαγωνιζόμενοι.
Έτσι κι έγινε. Όλα τα ζώα, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου, ανέβηκαν στο βάθρο και τραγούδησαν κερδίζοντας ένα μικρό ή μεγάλο χειροκρότημα του κοινού. Μετά, έγραψαν την προτίμησή τους σε ένα χαρτάκι και το έριξαν, διπλωμένο, σε μια μεγάλη κάλπη που τη φύλαγε η κουκουβάγια.
Όταν ήρθε η στιγμή της καταμέτρησης, η κουκουβάγια ανέβηκε στην πρόχειρη σκηνή και, με τη βοήθεια δύο ηλικιωμένων πιθήκων, άνοιξε την κάλπη για να βγει το αποτέλεσμα εκείνης της "αδιάβλητης εκλογικής διαδικασίας", της "γενικής και μυστικής ψηφοφορίας" που ήταν "υπόδειγμα δημοκρατίας", όπως είχε ακούσει να λένε οι πολιτικοί στις πόλεις.
Ένας από τους δύο γέροντες τράβηξε το πρώτο ψηφοδέλτιο και η κουκουβάγια φώναξε:
"Η πρώτη ψήφος, αδέλφια, είναι για το φίλο μας το..γάιδαρο!"
Έπεσε σιωπή και ακολούθησαν μερικά διστακτικά χειροκροτήματα.
"Δεύτερη ψήφος: Ο γάιδαρος!"
Γενική σαστιμάρα.
"Τρίτη: Ο γάιδαρος!"
Οι παρόντες άρχισαν να κοιτάζουν ο ένας τον άλλον, έκπληκτοι στην αρχή, με βλέμμα επιτιμητικό ύστερα και τέλος, όταν συνέχισαν να βγαίνουν ψήφοι υπέρ του γαιδάρου, όλο και πιο ντροπιασμένοι.
Όλοι ήξεραν ότι δεν υπήρχε χειρότερη φωνή από το απαίσιο γκάρισμά του κι ωστόσο, η μία μετά την άλλη, οι ψήφοι τον εξέλεγαν καλύτερο τραγουδιστή.
Κι έτσι, τελικά, μόλις τελείωσε η καταμέτρηση, βγήκε η απόφαση ύστερη από "ελεύθερη απόφαση της αδέκαστης επιτροπής κριτών" ότι ο γάιδαρος με το παράτονο και ενοχλητικό γκάρισμα ήταν ο νικητής.
Και ανακηρύχθηκε ως "η καλύτερη φωνή της ζούγκλας και των περιχώρων."
Η κουκουβάγια εξήγησε μετά τι είχε συμβεί. Κάθε διαγωνιζόμενος, θεωρώντας τον εαυτό του αδιαμφισβήτητο νικητή, είχε δώσει την ψήφο του στον χειρότερο του διαγωνισμού, που δεν θα αποτελούσε απειλή για τη νίκη του.
Η εκλογή ήταν σχεδόν ομόφωνη. Μόνο δύο ψήφοι δεν ήταν για το γάιδαρο. Η μία ήταν η δική του. Επειδή πίστευε ότι δεν είχε τίποτα να χάσει, ψήφισε με ειλικρίνεια τη γαλιάντρα. Η άλλη, ήταν του ανθρώπου, ο οποίος φυσικά είχε ψηφίσει τον εαυτό του...
"Βλέπεις, λοιπόν, EΡΜΕ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗ ? Αυτό σημαίνει μιζέρια στην κοινωνία μας. Όταν νιώθουμε τόσο σπουδαίοι και δεν αφήνουμε χώρο για τους άλλους, όταν πιστεύουμε ότι αξίζουμε πολλά και δεν μπορούμε να δούμε πέρα από τη μύτη μας, όταν φανταζόμαστε πως ήμαστε υπέροχοι και δεν δεχόμαστε σε καμία περίπτωση να μείνει απραγματοποίητη η επιθυμία μας, τότε πολύ συχνά, η ματαιοδοξία, η μικροψυχία, η ηλιθιότητα και η ποταπότητα μας κάνουν μίζερους. Όχι εγωιστές, ΕΡΜΕ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗ , αλλά μίζερους. Μί - ζε - ρους!"
Πολύ όμορφο κείμενο Ανώνυμε 9:07. Σε ευχαριστώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα μοιάζει με το άλλο, με τον σύμβουλο επιχειρήσεων που φτάνει απρόσκλητος στον γέρο τσοπάνη και απαιτεί να τον συμβουλέψει στανικώς.
Αλλά μάλλον το ξέρεις όποτε ας μην συνεχίσω.
Στις ιστορίες αυτές κάποιος ‘ειδήμων’ -η κουκουβάγια εδώ, ο σύμβουλος στο άλλο- έρχεται να συμβουλέψει για κάτι που κανείς δε το χρειάζεται.
Διότι είμαι βέβαιος ότι πριν την έλευση της κουκουβάγιας ουδέποτε είχε προκύψει τέτοιο θέμα (του πιο καλού τραγουδιστή!) στο δάσος. Η φύση ποτέ δεν επιλέγει τον καλύτερο. Επιβάλλει την αρμονία του συνόλου. Όλοι έχουν ρόλο. Η επίπλαστη ανταγωνιστικότητα καλλιεργείται από την εξουσία για να αποφευχθεί η συνεργασία.
Εν πάση περιπτώσει, το πρόβλημα με τις παραβολές είναι το τελικό συμπέρασμα. Δυσκολεύομαι να καταλάβω πως εξάγεις το συγκεκριμένο συμπέρασμα παρόλο που αν το δω ως παρατήρηση, είμαι σύμφωνος. Είναι απολύτως αρνητική αλλά μπορώ να την δεχτώ!
Μπορεί να δει κανείς πάντως, περισσότερα ενδεχόμενα. Δηλαδή στην συγκεκριμένη περίπτωση, μπορούμε να δούμε στην αντίδραση των ζώων μια προσπάθεια γελοιοποίησης του όλου θεσμού της εκλογής του πιο καλού, κάτι που όπως είπα έρχεται σε αντίθεση με τις καθιερωμένες αξίες τους δάσους.
Ένα σημείο όμως που έχει σημασία είναι ότι εφόσον αποδεχτούμε κάποιο σύστημα (πολιτικό;) τότε καλό είναι να το δούμε σοβαρά και ο καθείς να στηρίξει πρωτίστως τον (πολιτικό) εαυτό του και την άποψή του με θάρρος και με αίσθηση συλλογικότητας, διαφάνειας κι ευθύνης.
το τελικό συμπέρασμα δεν είναι αρνητικό και ούτε επιθετικό πρός εσένα . Είναι ερώτημα . Προτιμάμε να επιλέξουμε τον χείριστο παρά τον καλύτερο . Μόνο αυτοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτε επιλέγουν τον καλύτερο τους όπως ο γαϊδάρος διότι αυτός ήξερε ότι έχει απαίσια φωνή και ήξερε ότι η γαλιάντρα τραγουδούσε πιο ωραία από όλα τα ζώα του δάσους . Εν ολίγοις η μιζέρια έγκειται στο γεγονός ότι ποτέ δεν αναγνωρίζουμε την ανωτερότητα κάποιου άλλου , μιλάμε λες και εμείς οι μηχανικοί οι νομικοί και άλλοι σπουδαγμένοι ξέρουμε τα πάντα . Άν έπιλέγαμε όπως ο γαϊδάρος τότε ο πολιτικός μας εαυτός και κατ΄επέκταση το πολιτικό μας σύστημα δεν θα ευρίσκετο σε κρίση όπως λένε όλοι . Άν δεις στον κοινωνικό σου περίγυρο πρωτίστως έχει εκλείψει η ανθρωπιά , η ζεστασιά και ο ανθρώπινος ζεστός λόγος . Πως ο πολιτικός μας εαυτός θα έχει άποψη , θάρρος και αίσθηση συλλογικότητας όταν έχει εκκλείψει ο ανθρώπινος εαυτός μας? Αναρωτιέμαι . Απάντηση δεν έχω βρεί .
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρε Ανώνυμε 8:45
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροτιμάμε να επιλέξουμε εκείνον που δεν μας απειλεί. Ακόμα και στην Αθηναϊκή δημοκρατία του 5ου αι. π. Χ., καλούς καγαθούς σαν τον δίκαιο Αριστείδη τους εξοστράκιζαν για να μην εξελιχθούν σε τύραννους λόγω της λατρείας του πλήθους.
Εξάλλου, είμαστε έτοιμοι να αναγνωρίσουμε την ανωτερότητα κάποιου αρκεί αυτός ο κάποιος να μην επεμβαίνει στην ζωή μας. Να, στους ποδοσφαιριστές ή στους καλλιτέχνες το κάνουμε αυτό, αφού είναι μάλλον δύσκολο να επηρεάσουν άμεσα την ζωή μας.
Δεν συμφωνώ με την μηδενιστική άποψη για παντελή έλλειψη της ανθρωπιάς και της ζεστασιάς της ανθρώπινης επαφής. Μπορεί να είμαστε ‘σκαντζόχοιροι’ και να τείνουμε να πληγώνουμε εκείνον που μας προσεγγίζει αλλά όπως και οι σκαντζόχοιροι έχουν βρει τον κατάλληλο τρόπο να κάνουν έρωτα, έτσι κι εμείς πρέπει να βρούμε τρόπους να συνυπάρξουμε: με προσοχή!
Στο τελικό σου ερώτημα πρόσθεσε κι εμένα. Ούτε κι εγώ έχω βρει απάντηση. Αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια απάντηση. Πιστεύω μάλλον, ότι η παιδεία είναι ο ένας δρόμος για να βελτιωθούμε. Ένας άλλος είναι η διαρκής πολιτική εγρήγορση έστω και με ρομαντική διάθεση, έστω και με συνείδηση του ότι κυνηγάμε το άπιαστο.
Αυτό νομίζω ότι ήδη το κάνουμε. Ας συνεχίσουμε!
Ο ΓΑΙΔΑΡΟΣ ΕΙΧΕ ΜΕΓΑΛΟ ΣΟΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΗΡΕ ΤΙΣ ΨΗΦΟΥΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήερμε καστριώτη μ΄αρέσεις γιατί είσαι αισιοδοξος. Μ΄αρέσεις γιατί έχεις επιχειρήματα και δεν αλλάζεις θέση .
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντιθέτως δεν μου αρέσει ο προηγούμενος ανώνυμος διότι δεν κατάλαβε την ιστορία ας την ξαναδιαβάσει ο ανόητος