Ένα κράτος που εκπέμπει αρνητική ενέργεια

Το παλιό καλό καιρό της αστυφιλίας, οι μεσίτες διαφήμιζαν "οικόπεδα με φως, νερό, τηλέφωνο". Όποιος είχε αυτά τα τρία, εκείνη την χαρισάμενη εποχή της αντιπαροχής, ήταν ευτυχισμένος

• Φως, δηλαδή παροχή ηλεκτρικού ρεύματος από την ΔΕΗ
• Νερό, από την τοπική Εταιρεία Ύδρευσης και Αποχέτευσης για να ξεδιψά και να διατηρείται το επιθυμητό επίπεδο καθαριότητας
• Τηλέφωνο, από τον ΟΤΕ, για να επικοινωνεί

Σήμερα, θα προσθέταμε επιπλέον και

• Συγκοινωνία (αστική ή υπεραστική) ή τουλάχιστον δρόμους (αλλά χωρίς ληστρικά διόδια και λακκούβες)
• Σχολεία, παιδικούς σταθμούς, γήπεδα
• Φαρμακείο και Κέντρο Υγείας για τα θέματα της υγείας
• Τράπεζα για τις πληρωμές

Όπως βλέπετε, όλες αυτές οι υπηρεσίες υπάρχουν σήμερα στους οικισμούς του Δήμου μας. Άρα από οικιστική άποψη, ο κάτοικος ενός Δήμου σαν το δικό μας, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τον κάτοικο των μεγάλων πόλεων. Άλλα μας λείπουν.

Για πολλά χρόνια όλες αυτές οι υπηρεσίες, παρέχονταν από επιχειρήσεις όπου το κράτος ήταν ο κύριος, ή καλύτερα, ο μοναδικός ιδιοκτήτης.

Η αντίληψη που κυριάρχησε στους πολίτες, ήταν ότι οι παροχές από τις επιχειρήσεις αυτές θα έπρεπε να είναι ελάχιστου κόστους, ίσως και κάτω από το πραγματικό παραγωγικό κόστος, "Να πληρώσει το κράτος", ήταν η μόνιμη επωδός όλων μας. Το ότι η ελαχιστοποίηση του κόστους επιφέρει και σαφή μείωση της ποιότητας, αυτό δεν το είπε κανείς τότε. Ούτε οι κρατικοί υπάλληλοι ούτε οι εκπρόσωποι των εργαζομένων. Όλοι τους επέπλευσαν για χρόνια σε μια θάλασσα συνθημάτων και λαϊκισμού.

Αυτή την αδράνεια αξιοποιούν τώρα όλοι εκείνοι που σπρώχνουν να περάσουν όλες αυτές οι επιχειρήσεις σε ιδιώτες επενδυτές, χωρίς αιδώ, χωρίς όρους.


Διότι το κράτος, εμφανιζόταν ως ένας θεσμός πάνω από την κοινωνία. Επιβαλλόταν στους πολίτες με όψεις τρομερές:

• Κατασταλτική: με όργανα αστυνομικά και δικαστικά (φυλακές)
• Οικονομική: με την εφορία
• Ιδεολογική: με τα σχολεία, την εκκλησία (που δεν φαίνεται να χωρίζει από το κράτος), τα μέσα μαζικής επικοινωνίας (μμε)

Οι πολίτες στην πατρίδα μας, ήδη από τα χρόνια του Καποδίστρια, ποτέ δεν είδαν την άλλη λειτουργία του Κράτους, τον κοινωνικό του ρόλο και κυρίως τον συντονιστικό του ρόλο στην εξέλιξη της κοινωνίας. Αυτό που ίσχυε στα "πολιτισμένα" κράτη της Δύσης, σε εμάς δεν έγινε ποτέ σχεδόν.

Το Κράτος, όταν πραγματικά το χρειαζόμασταν, πάντα ήταν αλλού. Διότι ήταν κάποιου άλλου κι έπρεπε πάντα να διεκδικούν, οι πολίτες, δικαιώματα και λεφτά, με την μορφή των παροχών. Λεφτά που τους είχε πάρει με τους έμμεσους και άμεσους φόρους. Αλλά τελικά, από το κρατικό ταμείο, παίρνανε οι λίγοι τα πολλά και οι πολλοί τα λίγα κι αυτό βαφτίστηκε κοινωνική δικαιοσύνη.

Ακόμα κι όταν το Κράτος σε μικρές "κρίσεις εκσυγχρονισμού" αποφάσιζε να παρουσιάσει κάποιες θετικές για τον πολίτη προτάσεις, κανείς, μα κανείς, δεν τις έβλεπε (και δεν τις βλέπει ακόμα και σήμερα) αντικειμενικά και ειλικρινά.

Έχουμε όλα αυτά τα χρόνια "εκπαιδευτεί" στην καχυποψία και στην εχθρότητα διότι έχουμε "καεί" πολλές φορές στον "χυλό" καλών προθέσεων που μας πρόσφεραν.  Δεν είναι δικαιολογία όλα αυτά αλλά μια εξήγηση ίσως είναι.

Όλα τα στραβά που περιλαμβάνονται στον δήθεν "εθνικό χαρακτήρα" μας, δεν οφείλονται τόσο στα 400 χρόνια σκλαβιάς στους Τούρκους, αλλά κυρίως στα 189 χρόνια ύπαρξης ενός κοινωνικά λειψού κράτους. Για αυτό οι μύθοι που μας ανάθρεψαν για "κρυφό σχολειό", "γενίτσαρους", "ρουσφέτι" και άλλα τέτοια, μας βόλεψαν ως μια διαχρονική δικαιολογία. Όλα τα στραβά μας, δεν τα δημιούργησαν οι Οθωμανοί (που κι αυτοί, τους Βυζαντινούς αντέγραψαν) αλλά οι δικοί μας υπερπατριώτες Πρωθυπουργοί και Υπουργοί, Γραμματείς και παρατρεχάμενοι, που είδαν το Κράτος και τους θεσμούς του, ως ιδιοκτησία τους και φρόντισαν να εξυπηρετούν κυρίως τους οικονομικά ισχυρούς και κάπου στο βάθος της λίστας των προτεραιοτήτων, να πετούν κι ένα κόκκαλο βελτίωση στη ζωή των πολιτών. Αλλά το κόκκαλο το πετούσαν με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε ο πολίτης να ευνουχίζεται πνευματικά και να μετατρέπεται σε ευγνωμονούντα ψηφοφόρο και οπαδό τους.

Το πολιτικό δικαίωμα παρουσιάστηκε ξεδιάντροπα ως παροχή και οι "μεγάλοι" ηγέτες μας έγραψαν ιστορία για το αυτονόητο.

Και τι σχέση έχουν όλα αυτά τα ιστορικοκοινωνιολογικά με την ενέργεια;

Καταρχήν όλη αυτή η εξέλιξη έχει εγγράψει στα εθνικά μας γονίδια συμπεριφορές αρνητισμού και για αυτό έχω ξαναγράψει. Δεχόμαστε κι εκπέμπουμε αρνητική ενέργεια όλα αυτά τα χρόνια, κι αυτός ο ιδιόμορφος μιθριδατισμός σκοτώνει τις ελάχιστες κοινωνικές και πολιτικές ευαισθησίες που μας έχουν μείνει και που κάποιοι, όπως οι φίλοι από την "Συμπαράταξη Bοιωτών για το Περιβάλλον" ή ο παπά Γιάννης  από τα Οινόφυτα, επιμένουν ευτυχώς να διατηρούν ζωντανές.

Το κράτος και οι παραφυάδες αυτού, είναι ανίκανοι να εφαρμόσουν τις λίγες δικές τους σωστές οδηγίες και τους νόμους και σαφώς χρειάζεται η εγρήγορση όλων μας:

• Ο συνεχόμενος βιασμός του Ασωπού είναι ένα δείγμα αυτής τις εγκληματικής ανικανότητας να προστατέψουν το περιβάλλον.  
• Με τόσα γυμνά βουνά, έδωσαν άδεια για αιολικό πάρκο σε δασική περιοχή, εδώ στον Ελικώνα, στην περιοχή ‘Μελίσσι’ κι ευτυχώς που αντέδρασε ο Δήμου Θίσβης. 
• Είναι ανίκανοι να συντονιστούν για να αποφασίσουν τι πρέπει να γίνει σε μια περιοχή λίγων τετραγωνικών χιλιομέτρων

Είμαι βέβαιος πλέον ότι η συμπεριφορά των Υπουργών της σημερινής Κυβέρνησης, να μας ανακοινώνουν σιγά-σιγά τα επικαιροποιημένα Μνημόσυνα  της εθνικής μας αξιοπρέπειας, είναι σε συνέχεια της παραδοσιακής εξευτελιστικής στάσης προς τους πολίτες. Αντιμετωπίζουν τον πολίτη ως βλάκα, ως καθυστερημένο πλάσμα που δεν μπορεί να καταλάβει τους περίτεχνους όρους που χρησιμοποιούν.

Καθηγητές, ειδικοί ακριβοπληρωμένοι σύμβουλοι, μιλάνε με τις ώρες για το πόσο δύσκολα και πολύπλοκα είναι τα πράγματα με στόχο, συνειδητό ή ασυνείδητο, ο τηλεθεατής-πολίτης να αισθάνεται μικρός και ασήμαντος και βλάκας και να μην έχει όρεξη καν να αντιδράσει. Αντιδρά το θυμικό του ανακλαστικά κι αρνητικά, γιατί έτσι το αισθάνεται, όταν αγανακτεί.

Έτσι, ακόμα και θετικά, κατά τα άλλα, μέτρα, όπως η εισαγωγή του φυσικού αερίου στην οικονομία (βιομηχανικές επιχειρήσεις και νοικοκυριά) ή τα φωτοβολταϊκά ή η κάρτα του πολίτη -για να μείνω στα φρέσκα- παρουσιάζονται αποσπασματικά, χωρίς ενημέρωση και πλήρη διαφάνεια, χωρίς σοβαρή προετοιμασία, με προκλητική αδιαφορία για τον πολίτη, με στόχο όχι την ικανοποίηση κάποιας ανάγκης του κοινού αλλά στην σαδιστική επιβεβαίωση της ισχύος του κράτους για την επιβολή αυτών των μέτρων.

Οι θεωρίες συνωμοσίας έτσι βρίσκουν γόνιμο έδαφος να φουντώσουν κι επαληθεύουν το ρηθέν από τον Μπρεχτ: "η βλακεία κάνει βλάκες αυτούς που την συναντούν".

Στο κλίμα αυτό, η αντίδραση του κόσμου, ακόμα κι όταν "τεχνοκρατικά" και "αντικειμενικά" είναι "παράλογη" -κι εδώ στην "αποκάλυψη" του "παραλόγου των αντιδράσεων" των πολιτών οι αστέρες των μμε αποδεικνύονται άριστοι υπαλληλίσκοι, δούλοι καλοί-  έχει σημειολογικώς, χαρακτηριστικά αξιοπρεπούς πολιτικής στάσης (αν και εκλογικά και μακροπολιτικά, ανωφελούς). Μερικές φορές η άρνηση είναι μεγαλουργία αλλά τις περισσότρες, η άρνηση επιστρέφει και δηλητηριάζει πρωτίστως, αυτόν που την εκπέμπει, έστω κι από δικαιολογημένη τσαντίλα!

Θα "φορτώσω τις μπαταρίες" μου και θα επανέλθω.