Κινήσεις ανερμάτιστης τακτικής

Για την άσκηση θάρρους  με τίτλο «Ο Αλέξης Πρωθυπουργός», τα δεδομένα ήταν τα εξής: 

·        οι πρόσφατες εκλογές, καταδίκασαν την πολιτική που ασκήθηκε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και κυρίως τα Μνημόνια.

·        Οι πολίτες αισθάνθηκαν ότι έχουν προδοθεί αφού θεωρούν βάσιμα ότι τα βάρη για την αντιμετώπιση της τρέχουσας οικονομικής κρίσης που κρατάει, κατανέμονται ασύμμετρα εις βάρος τους.

·        Οι πολίτες είπαν πως δεν είναι καθόλου ευχαριστημένοι με τους πολιτικούς αντιπροσώπους, δεν τους εμπιστεύονται και για αυτό ορθώς πολλοί από αυτούς δεν εξελέγησαν. Ως πολιτικό σύστημα οι πολίτες αντιλαμβάνονται όχι μόνο όλα τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα που «ακούγονται» και «κάνουν δηλώσεις» και το προσωπικό τους αλλά και τους θεσμούς της Δημοκρατίας.

·        Πολύ κακώς, μερικοί πολίτες πίστεψαν ότι μια πιο προκλητική ακραία μηδενιστική επιλογή όπως η ναζιστική συμμορία ΧΑ –θυμίζω ότι κάποτε σε δημοσκοπήσεις η το πάλαι ποτέ 17 Νοέμβρη έπαιρνε αντίστοιχο ποσοστό δημοσκοπηκώς- ίσως στείλει το μήνυμα προς το πολιτικό σύστημα ως σύνολο «σοβαρευτείτε, πείτε αλήθειες και τηρήστε τις».

·        Μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ θεώρησε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο κατάλληλος για αυτούς κι έτσι κατέφυγαν ως ψήφοι σε αυτόν. Ως συνέπεια αυτού, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε το δεύτερο σε ψήφους κόμμα της ελληνικής Βουλής.

·        Οι πολίτες που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι βέβαιο ότι έχουν αποδεχθεί –αμφιβάλλω εάν το ξέρουν- το προεκλογικό πρόγραμμα του, δεν έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί συνειδησιακώς και δεν είναι βέβαιο ότι γνωρίζουν τι πρέπει να γίνει για να βελτιωθεί η καθημερινότητα τους. Μάλλον αρνούνται τις υποχρεώσεις τους προς την οργανωμένη κοινωνία κι έχουν εκπαιδευτεί στην ανυπακοή με πολιτικά επιχειρήματα από την Αριστερά. Σίγουρα όμως δεν γνωρίζουν τις συνέπειες  «αντιμνημονιακών» επιλογών, κανείς δεν τους προειδοποιεί και κανείς δεν τους κρατά σε εγρήγορση. Οι δήθεν νουνεχείς «μνημονιακοί» ειδικοί δεν πείθουν και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζονται ότι το χειρότερο είναι τώρα και ότι όλα θα βαίνουν καλύτερα εάν υλοποιηθεί το πρόγραμμά του.

·        Τέλος, όλα αυτά είναι δικές μου ερμηνείες του συγκεκριμένου εκλογικού αποτελέσματος. Κάποιος άλλος μπορεί να πει άλλα πράγματα. Το βέβαιο είναι ότι με τις ερμηνείες των εκλογικών αποτελεσμάτων ισχύει ότι και με το κοίταγμα στο καθρέφτη: ο καθένας βλέπει αυτά που θέλει να δει! Εντέλει δηλαδή ακόμα και η ερμηνεία ενός πολιτικού φαινομένου είναι πολιτική πράξη.

Ας πούμε λοιπόν ότι αυτά είναι τα συμπεράσματα από τις εκλογές.

Λοιπόν, τι θα έπρεπε να κάνει ο Τσίπρας μετά την έξοδο του από το Προεδρικό μέγαρο και την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης παραμάσχαλα;

Η πρόταση μου προς τον Τσίπρα, πριν πάρει την «Εντολή» από τον Πρόεδρο Παπούλια,  ήταν ότι «θα (πρέπει να) μπορέσει να διαμορφώσει αναλόγως εκείνη την ελάχιστη βάση συμφωνίας με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις και να μπορέσει να εργαστεί για την σωτηρία των πολιτών της. Προφανώς αυτό απαιτεί ωριμότητα και σύνεση αλλά και πολιτική αποφασιστικότητα αλλά αν δεν πείσει ότι τα διαθέτει όλα αυτά τώρα πότε θα το κάνει; Εάν πάλι δεν γίνει κατορθωτό να σχηματιστεί κυβέρνηση και να καλεστεί και πάλι να μιλήσει ο λαός, και πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει αποδείξει ότι σεβόμενος την λαϊκή εντολή κυριολεκτικά προσπάθησε να κάνει το καλύτερο για τους πολίτες αλλά λόγω του εκλογικού νόμου εκτρώματος κυρίως αυτό δεν έγινε κατορθωτό».

Καταρχήν λοιπόν έπρεπε να πάρει την ανάθεση της εντολής στα σοβαρά και να αποδείξει ότι η Αριστερά που εκπροσωπεί, μπορεί να είναι μια εθνικού κύρους λαϊκή και υπεύθυνη δύναμη και όχι να την αξιοποιήσει πρωτίστως για τις κομματικές του δημόσιες σχέσεις. Το πρώτο θα του έδινε την ευκαιρία να αποδείξει στους πολίτες ότι αξίζει να δοκιμαστεί στο πηδάλιο του καραβιού αφού οι άλλοι τα έχουν κάνει μαντάρα. Το δεύτερο, δηλαδή την ανούσια περιφορά στα μμε και τον άσχετο βερμπαλισμό, θα το έκαναν –κι έκανα- όλοι οι «αστοί» πολιτικοί.

Εκείνος όφειλε να συνομιλήσει με την Ιστορία και να ζητήσει από τον λαό να είναι μαζί του, όχι μόνο διότι οι άλλοι είναι χειρότεροι, αλλά διότι εκείνος –ως πρόσωπο και ως ομάδα- και το συγκεκριμένο κυβερνητικό σχέδιο του –και όχι η επανάληψη των προεκλογικών δηλώσεων- είναι τα πιο κατάλληλα για την χώρα. Διότι το ζητούμενο ήταν να σχηματίσει κυβέρνηση και όχι να συναντηθεί με διάφορα κόμματα και φορείς που δεν αντιπροσωπεύονται στην Βουλή, ως εάν σε προεκλογική περίοδο.

Οι άνθρωποι στους οποίους εκ του Συντάγματος θα έπρεπε να απευθυνθεί είναι συγκεκριμένοι κι μόλις πρόσφατα (προεκλογικώς) είχαν αναλύσει τις θέσεις και τα πιστεύω τους. Όμως, όταν μια άποψη δεν κερδίζει αρκετές ψήφους στις εκλογές δεν σημαίνει ότι είναι λάθος και συνεπώς δεν σημαίνει ότι ο κάτοχος και φορέας της πρέπει να την αλλάξει. Οι πολιτικές απόψεις κρίνονται πολιτικά αλλά δεν εξαλείφονται. Είναι εντελώς ασύμβατο με τις αξίες της Αριστεράς το αίτημα για δήλωση μετάνοιας από τους πολιτικούς αντιπάλους πριν από την συζήτηση-αναζήτηση λύσης. Τότε δεν θα είχαμε εκλογές αλλά ιδεολογικό ξεκαθάρισμα. Εάν ίσχυε αυτό ούτε η Αριστερά θα υπήρχε!

Μια επίθεση «συνεργασίας για την σωτηρία της πατρίδας», στην βάση κάποιου ελάχιστου προγράμματος, επιβάλλεται απο το ότι καταρχήν σε κανένα κόμμα δεν έδωσε η κάλπη απόλυτη πλειψηφία. Έκτός όμως απο αυτό, μια τέτοια θετική κίνηση, θα επέτρεπε σε πολιτικές δυνάμεις που βρίσκονται στα δύο αυτά κόμματα να διαφοροποιηθούν -εκτός αν πιστεύουν στον ΣΥΡΙΖΑ ότι πάς εκτός αυτών βάρβαρος και διεφθαρμένος. 

Όμως ο Τσίπρας με τον τρόπο του, ώθησε τα κόμματα αυτά να συσπειρωθούν ακόμα πιο πολύ και το ένστικτο της κομματικής επιβίωσης να κυριαρχήσει επί της λογικής. Ένεκα της αρνητικά φορτισμένης λέξης «αποστασία» στο πολιτικό λεξιλόγιο μας, αλλά και επειδή οι ερχόμενες εκλογές γίνονται με «λίστα», κάθε διαφοροποίηση θα μπορούσε να εκληφθεί ως αποστασία κι έτσι τα «μαντριά» κλείνουν ερμητικά.

Στο σημείο αυτό, βρήκε ακούσιο συμπαραστάτη τον Καμμένο του «ακόμα και νεκρός δεν θα τους συναντήσω» και αυτό δεν πρέπει να κολακεύει τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο λόγος της προκλητικής αυτής διακοίνωσης φαίνεται τώρα ότι έγινε για να εξασφαλιστεί η άρνηση των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να υποστηρίξουν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και Σια, ακόμα και δια της ανοχής.

Φαίνεται ότι από την αρχή δεν ήταν ειλικρινής η επιδίωξή των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ για σχηματισμό κυβέρνησης. Δεν θέλουν να κυβερνήσουν τώρα, δεν έχουν σχέδιο για την έξοδο από την κρίση, κι εκτιμώντας ότι οι εκλογές είναι η σύντομη κατάληξη των ημερών, πρέπει να έχουν έτοιμη την εξήγηση και την δικαιολογία προς τους πολίτες,  για την πιο σημαντική από τις προεκλογικές τους διακηρύξεις που δεν τήρησαν: την δημιουργία αριστερής κυβέρνησης. Είναι γνωστό ότι η διακήρυξη ειδικά αυτή, έφερε την άνοιξη των ψήφων στον ΣΥΡΙΖΑ.

Μικροκομματικές ασκήσεις θάρρους εν μέσω καταιγίδας και όχι γενναία πολιτική εθνικής σωτηρίας κι ανάπτυξης.

Αλλά εάν πρέπει να διαφέρει σε κάτι ένας νέος κομματικός σχηματισμός που ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί το πιο νέο και δυναμικό άνεμο στη πολιτική ζωή της χώρας, από τους παλιούς πολιτικά φθαρμένους και διεφθαρμένους κομματικούς στρατούς, είναι, εκτός των άλλων, ο τρόπος που μεταδίδει προς τους πολίτες τους στόχους και τα οράματα του, αν έχει.  

Η επιλογή της σύγκρουσης με τους πιστωτές (μονομερής καταγγελία των Μνημονίων) απαιτεί προετοιμασία, συμμαχίες εντός κι εκτός Ευρωοργανισμών –τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζονται ότι αυτά «θα τα κάνουν»- και κυρίως ενημέρωση των πολιτών. Οπωσδήποτε η επιλογή αυτή, θα προκαλέσει λυσσώδεις αντιδράσεις διότι είναι «πολλά τα λεφτά» και τα πολιτικά συμφέροντα. Ο «πόλεμος» μάλλον θα είναι χειρότερος από την σημερινή αναξιοπρεπή «ειρήνη». Αλλά ακόμα κι αυτό θα πρέπει να είναι επιλογή των πολιτών και οι πολίτες δεν έχουν πει την άποψή τους για αυτό.

Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει γίνει.

Οι πολίτες περιμένουν κάποιον να καθαρίσει την κόπρο του πολιτικού συστήματος, να ανορθώσει την οικονομία, να λύσει όλα τα χρόνια προβλήματα εκσυγχρονισμού και ταυτόχρονα να επανέλθουμε στις ημέρες των διακοποδανείων, των μαζικών διορισμών στο δημόσιο, στις αυξήσεις των μισθών χωρίς αξιολόγηση, και σε όλα αυτά που ήταν η μικρή δωροδοκία του συστήματος (μικρή μπροστά σε ότι κέρδιζαν οι νόμιμοι και παράνομοι θεσμοί του) προς τους πολίτες  για να παραμένουν μαλθακοί, «αθώοι», γκρινιάρηδες εντός πλαισίων και . . . θύματα ενίοτε.  

Ιδιαίτερα ενοχλητικός ήταν ο χαρακτηρισμός του Τσίπρα –τον άκουσα και από τον ΠΑΣΟΚογενή βουλευτή Βουδούρη της ΔΗΜΑΡ- «εγκληματική», για την στάση του ΚΚΕ που στο κάτω-κάτω είναι το μόνο συνεπές με τον πολιτικό αυτισμό του κόμμα. Οι πολιτικές εξουσίες των πιο σκοτεινών χρόνων της νεοελληνικής ιστορίας χαρακτήριζαν κομμουνιστές κι αριστερούς ως «εγκληματίες» επειδή διατύπωναν άλλη άποψη από τους κρατούντες. Και να τώρα ο ίδιος αυτός χαρακτηρισμός χρησιμοποιείται από «προοδευτικούς» πολιτικούς και μάλιστα σε μια περίοδο όπου η συναίνεση είναι απαίτηση για την επιβίωση της χώρας.

Τις ημέρες αυτές μάλλον φάνηκε ότι οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι καλοί στην συλλογή της αντίδρασης του κόσμου του ΠΑΣΟΚ αλλά δεν είναι ικανοί να ασκήσουν εξουσία. Είναι καλοί για τις διαδηλώσεις και τα κινήματα διαμαρτυρίας αλλά είναι «λίγοι» για την άσκηση υψηλής πολιτικής που έχει ανάγκη η χώρα και οι πολίτες.

Ο Κ. Γιαννακίδης, βάφτισε «αμήχανα λάθη» τις κινήσεις υψηλής τακτικής του Α. Τσίπρα. Δεν επρόκειτο για λάθη αλλά για αυτάρεσκη και αλαζονική επίδειξη ημιμάθειας. Μαζί με τον Τσίπρα και οι διάφοροι στελεχάνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ (Στρατούλης, Λαφαζάνης, κ.α.) έδωσαν ρεσιτάλ ερασιτεχνισμού κι επιπολαιότητας και καλύτερα που έγιναν όλα αυτά τώρα. Τρομάζω στην ιδέα ότι αυτά τα ευτράπελα θα  τα έκαναν Υπουργοί μιας αριστερής κυβέρνησης.

Κρίμα που τόσο σύντομα το ζωογόνο αίτημα για μια αριστερή κυβέρνηση περιορίστηκε σε παραδοσιακή σοβιετικού τύπου οικονομική συνταγή με ολίγον ευρώ κι άρωμα πατριωτισμού!

Μαθαίνω παρόλα αυτά ότι η στάση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται αποδεκτή από τον «λαό» και το ρεύμα υπέρ αυτού δυναμώνει ακόμα πιο πολύ! Μωραίνει Κύριος λαόν ον βούλεται απωλέσαι;

Οι δηλώσεις πολλών πολιτικών –όχι όλων «για πέταμα»- από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αυτό τον καιρό, ηχούν ως προειδοποιήσεις «είπα και ελάλησα κι αμαρτίαν ούκ έχω» και σαν να προφητεύουν την επερχόμενη καταστροφή. Αλλά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο αυτή η συγκατάβαση δεν τους σώζει!

Ο Φλωρίδης άκουσα να λέει ως απόμακρος προφήτης και τούτος, ότι ίσως να είναι η δική μας ελληνική  «μοίρα» να βιώνουμε περιοδικά την τριπλή τραγωδία «Κατοχή-Αντίσταση-Εμφύλιος».

Στην Αθηναϊκή Δημοκρατία, οι θεατές παρακολουθούσαν το δράμα στην σκηνή και παρόλο που ήξεραν περίπου την υπόθεση αγωνιούσαν για την τελική έκβαση. Ήξεραν όμως ότι όλα αυτά τα τρομερά παιχνίδια της μοίρας είναι τελικά «θέατρο» και η «κάθαρσις» επιτελούσε εκπαιδευτική λειτουργία. Σε λίγο, θα έφευγαν να πάνε να γιορτάσουν στην αγορά.

Καμιά γιορτή δεν μας περιμένει. Καλύτερα να αντιδράσουμε τώρα στην προκλητική βλακεία των ημερών όχι ως ψηφοφόροι θεατές αλλά ενεργοί σκεπτόμενοι πολίτες. Αλλιώς, η Ιστορία θα μας σπρώξει άγαρμπα στο κέντρο της σκηνής και δεν θα υπάρξει «από μηχανής θεός» για να μας σώσει απ' την σφαγή.