Οι ηγέτες που είναι ανασφαλείς κι ανίκανοι θέλουν την πόλωση!

Στην κοινωνία μας υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, ιδιοκτήτες και ανέστιοι, αφεντικά διευθυντές και εργαζόμενοι. Οι εισοδηματικές ή ιδιοκτησιακές ομάδες που σχηματίζονται, έχουν συμφέροντα τα οποία συχνά είναι αντιτιθέμενα και αυτό προκαλεί συγκρούσεις. Για τους μαρξιστές, η πάλη αυτή των τάξεων κινεί την ιστορία. Μπορεί, αλλά αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης.

Στην ελληνική κοινωνία, ασχέτως των ερμηνειών που δίνει καθένας για το πώς και το γιατί φτάσαμε ως εδώ, η μαρξιστική εξήγηση ίσως δεν είναι αρκετή. Το βασικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας σήμερα δεν είναι πρωτίστως ταξικό. Είναι θεσμικό και οργανωσιακό. Μιά σύντομη αλλά ενδιαφέρουσα ιστορική αναφορά μπορείτε να δείτε εδώ. 

Η εύκολη λύση που βρήκε το συστήμα εξουσίας για να αντιμετωπίσει την  οικονομική κρίση, είναι να επιμερίσει «ταξικά» και άρα άνισα το κόστος, κατατάσσοντας σε μιά τάξη εργαζομένους και  συνταξιούχους αφού αυτοί είναι διαθέσιμοι για έλεγχο και οικονομικό άρμεγμα. Το ότι συνέπεια μια τέτοιας απόφασης από τους κρατούντες είναι η αφαίμαξη της αγοράς και η εξόντωση της λεγόμενης «μεσαίας τάξης» αλλά και η εξώθησή της πλειοψηφίας του λαού προς την εξαθλίωση και το κοινωνικό περιθώριο απλώς συμφωνεί με τις διαπιστώσεις του Μαρξ και του Έγκελς για τις Ευρωπαϊκές χώρες του 19^ου αιώνα.

Εάν δεχθούμε ότι η Ελλάδα είναι μια καπιταλιστική χώρα, τότε οι υποστηρικτές του τρόπου αυτού της ανάπτυξης δεν έχουν αντικειμενικά πολλά επιχειρήματα υπέρ τους, κυρίως αν συγκρίνουμε την κατάσταση της χώρας μας με εκείνες που επικρατούν στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.

Όσοι κυβέρνησαν αυτό τον τόπο, όσοι κατάφερναν για πολλά χρόνια να πείθουν τους πολίτες να τους ψηφίζουν, έχουν σοβαρό λόγο να μένουν σιωπηλοί και σκεφτικοί. Διότι το μόνο που κατάφεραν είναι να εμπεδώσουν στους πολίτες την ιδέα για ένα κράτος που μπορεί να αναδιανέμει τους φόρους έτσι ώστε να ωφελούνται οι κάθε φορά αρεστοί του κόμματος που κυβερνά. Ο κρατικός μηχανισμός δεν είναι «παραγωγικός» για να εξυπηρετεί ένα σύστημα που παράγει κι ανταγωνίζεται στο σύγχρονο ανοικτό παγκόσμιο περιβάλλον. Οι υπηρεσίες του κράτους έχουν φτιαχτεί με τέτοιο τρόπο για να αναδιανέμουν το δημόσιο χρήμα σε όφελος εκείνων που δεν ανήκουν υποχρεωτικά σε κάποια τάξη κατά τον Μαρξικό  ορισμό.  

Οπότε στις συνθήκες αυτές και μεσούσης μιας κρίσεως που δεν φαίνεται να έχει τέλος, ο εξορθολογισμός της οικονομικής και διοικητικής λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης προς όφελος των φορολογούμενων πολιτών είναι σχεδόν επαναστατικό έργο και όχι απλή μεταρρύθμιση. Δηλαδή η αλλαγή παραδείγματος στην δημόσια διοίκηση, σε όλες τις βαθμίδες και τους τομείς, είναι έργο σημαντικό και σχεδόν τιτάνιο και νομίζω ότι η επιτυχία του απαιτεί πραγματικά εθνική συνεννόηση και συντονισμό.

Τα συμπεράσματα από πρόσφατο συνέδριο επιβεβαιώνουν αυτό που  όλοι μας γνωρίζουμε και βιώνουμε περί της παραοικονομίας και των οικονομικών επιπτώσεων (και όχι ηθικών μόνο) της διαφθοράς. Σύμφωνα με τον καθηγητή κ.Σνάιντερ λοιπόν, η «σκιώδης οικονομία» (άλλος όρος για την παραοικονομία) στην Ελλάδα εκτιμάται ότι ανέρχεται στα 60 δισ. ευρώ, εκ των οποίων, όμως, τα περίπου 20 δισ. υπολογίζονται στο επίσημο ΑΕΠ, καθώς προέρχονται από νόμιμες δραστηριότητες (πχ, από έναν τεχνίτη, που θα κόψει απόδειξη για την παροχή υπηρεσίας στο όνομα του εργοδότη του, ο οποίος όμως δεν καταβάλει ασφαλιστικές εισφορές του υπαλλήλου του). Τα υπόλοιπα 40 δισ. ευρώ προέρχονται από παράνομες δραστηριότητες. Κατά, αν δίδονταν τα σωστά κίνητρα, θα μπορούσαν να προστεθούν στο ελληνικό ΑΕΠ τουλάχιστον 20 δισ. ευρώ ετησίως.

Θυμίζω ότι τα έξοδα μισθοδοσίας των εργαζομένων στην Δημόσια Διοίκηση είναι περίπου 30 δισ. Ευρώ.

Ο λόγος που μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει κάτι σημαντικό στα θέματα παραοικονομίας και διαφθοράς είναι ήδη σημαντικός παράγοντας απόρριψης των κομμάτων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στις προσεχείς εκλογές. Αμφότεροι αποδείχθηκαν κατώτεροι του εθνικού τους καθήκοντος να δημιουργήσουν έναν σύγχρονο δημόσιο τομέα. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την έλλειψη ουσιαστικής αυτοκριτικής, αδυνατίζει πολύ την ισχύ των επιχειρημάτων τους κατά του ΣΥΡΙΖΑ, αφού η για πολλά χρόνια απαράδεκτη πράξη τους εκμηδενίζει την σημερινή θεωρία τους και τις νέες προτάσεις τους.

Η κατάσταση αυτή κάνει τις ερχόμενες εκλογές λίαν ενδιαφέρουσες.

Μέρα με τη μέρα αποκαλύπτεται η ένδεια σε νέες αντιλήψεις και οράματα των παλιών κομμάτων του δικομματισμού. Ο καθένας από τους Σαμαρά και Βενιζέλο αλλά και Καμμένο, προτείνει στους πολίτες διάφορα διλήμματα, όπως «ευρώ ή δραχμή», «στην Ευρώπη ή χάος».

Έχω πει πολλές φορές, ότι εκείνος που προσπαθεί να παγιδέψει τον συνομιλητή ή τον αντίπαλο σε διλήμματα, ανοίγει ένα χάσμα στο οποίο πέφτει ο ίδιος μέσα. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο πλούσια από την πιο πλούσια φαντασία οπότε οι συγκεκριμένοι ηγέτες που δεν έχουν φαντασία, απλώς δεν μπορούν να προτείνουν στους πολίτες νέες προοπτικές και αισιόδοξες προτάσεις για το αύριο. Δεν είναι ελκτικό να λες ότι θα κάνω τώρα ό,τι δεν έκανα τριάντα τόσα χρόνια και μάλιστα σε πιο ευνοϊκές συνθήκες.

Η πόλωση των πολιτών με διλήμματα διαλύει την κοινωνία αφού προκαλεί συγκρούσεις και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι τους συμφέρει προεκλογικά και μετεκλογικά.

Δεν είναι «η οικονομία το πάν ηλίθιε», που έλεγε το σχετικό προεκλογικό σλόγκαν του Κλίντον. Η φαντασία και η αισιοδοξία είναι!

Η σύγκρουση με απαράδεκτες αντιλήψεις και πρακτικές χρόνων, όπως αυτές που επικρατούν στο Δημόσιο, απαιτεί ηγεσία με ισχυρή, σχεδόν υπερκομματική, αποδοχή από τους πολίτες. Όμως, οι ηγέτες που έχουμε, δυστυχώς δεν επαρκούν και σωστά επισημαίνεται από πολλούς το γεγονός αυτό που κι εμείς διαπιστώσαμε τις προηγούμενες ημέρες. Μια σχετική άποψη παρουσιάζεται εδώ.

Την ώρα που ο Τσίπρας του ΣΥΡΙΖΑ είναι αντιμέτωπος με το κύμα των ψηφοφόρων του και προσπαθεί να το διαχειριστεί –και μένει να δούμε αν θα τα καταφέρει, οι ηγέτες των καθεστωτικών κομμάτων καταφεύγουν έντρομοι σε επιχειρήματα παλαιάς κοπής, ενός απλοϊκού αντικομουνισμού που τα ακούγαμε μεταπολεμικά «θα σου πάρουν το σπίτι και θα σου αρπάξουν τις καταθέσεις». Τέτοια φαντασία!

Ή περιορίζονται στο να ανακρίνουν τηλεοπτικώς τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ για το «που θα βρείτε τα λεφτά που λείπουν» λες κι αυτοί ξέρουν, ή «τι θα κάνετε αν η Τρόικα αρνηθεί την επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης» επιβεβαιώνοντας ότι εκείνοι ποτέ δεν σκέφτηκαν να διαπραγματευτούν ως εκπρόσωποι ενός ανεξάρτητου έθνους –αν και με σοβαρά ελλείμματα οργάνωσης- με εμπιστοσύνη στους πολίτες τους.

Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει λογικές προτάσεις, εάν ο ερασιτεχνισμός των στελεχών του οδηγεί την χώρα στην καταστροφή και για αυτό εμφανίζεται ως επικίνδυνος λαϊκιστής, τότε είναι σχεδόν εθνικό καθήκον να αντιπροτείνει η άλλη πλευρά τα επιχειρήματα της.

Αλλά προς το παρόν δεν το κάνουν και είμαι βέβαιος ότι δεν ξέρουν και δεν μπορούν να το κάνουν.

Με αυτή την συμπεριφορά επιβεβαιώνουν την ανεπάρκειά τους και την επιδίωξη τους να σύρουν τους πολίτες προς ένα μυωπικό κι άλογο τρόπο σκέψης όπου ο φόβος για το αύριο θα κυριαρχεί και θα ενισχύει τα αμυντικά ανακλαστικά τους.

Μερικοί από αυτούς, ακόμα και για την σημερινή κατάσταση κατηγορούν ως υπεύθυνο τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν αντιλαμβάνονται οι ηλίθιοι ότι έτσι υπογραμμίζουν την αδυναμία τους να διοικήσουν την κοινωνία.

Αλλά ακόμα κι αν καταφέρουν να περιορίσουν με αυτό τον τρόπο την δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν καταλάβει ότι δεν θα μπορούν να κάνουν τίποτα την επόμενη ημέρα. Διότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζεται από «αργόμισθους και φοροφυγάδες» όπως κάποιος από αυτούς δήλωσε, τότε αυτοί οι ίδιοι τεμπέληδες θα είναι στις θέσεις τους την επόμενη ημέρα και δεν θα επιτρέπουν την υλοποίηση του «υγιούς εκσυγχρονισμού» που θέλουν οι συνετοί ηγέτες των καθωσπρέπει κομμάτων και που θα έχουν πείσει για αυτό τους πολίτες να τους ψηφίσουν.