Σκέψεις για την επόμενη μετεκλογική ημέρα

Στο δημοκρατικό μας πολίτευμα, μια ημέρα κάθε τρία χρόνια ο «λαός» επιλέγει την βασική πολιτική γραμμή που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα. Πολύ συχνά μέχρι τώρα η επιλογή αυτή αποδείχθηκε ασαφής διότι θολά ήταν και τα οράματα που προτείνονταν στους πολίτες.

Για να γίνω πιο σαφής, τα δύο μεγάλα κόμματα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) στο όνομα της πολυσυλλεκτικότητας, διατύπωναν με τέτοιο τρόπο τα προεκλογικά τους προγράμματα που τελικά όταν ελέω εκλογικού παραμορφωτικού νόμου έπαιρναν την κυβερνητική εξουσία ασκούσαν πολιτική κατά το δικό τους δοκούν. Διότι, μας εξηγούσαν, η πολιτική απαιτεί ευελιξία κι ελιγμούς και οι καιροί είναι δύσκολοι οπότε η υλοποίηση των υποσχέσεων που είχαν δοθεί –διάβολε, εκείνες ειδικά οι υποσχέσεις που θα βελτίωναν την καθημερινή ζωή των πολιτών- έπρεπε να αναβάλλονται για άλλες καλύτερες προεκλογικές πάντα ημέρες.

Ε, κάποτε αυτό θα τέλειωνε και στις εκλογές χθες οι πολίτες το τελείωσαν. Κάπως άγαρμπα, κάπως ατσούμπαλα αλλά είπαν «τέρμα».

Εάν θέλουμε να είμαστε τυπικοί και αντικειμενικοί, κι αν θέλουμε να εμπιστευτούμε το λαϊκό αισθητήριο, τότε πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι πολίτες είπαν ότι οι πολιτικές που ασκηθήκαν μέχρι τώρα, τουλάχιστον τα δύο τελευταία χρόνια, είτε διότι δεν εφαρμόστηκαν σωστά κι έγιναν λάθη (το εσωτερικό επιχείρημα του ΠΑΣΟΚ), είτε διότι δεν γινόταν να εφαρμοστούν λόγω των ουσιαστικών αντιφάσεων (το επιχείρημα περί ανύπαρκτης αναπτυξιακής πολιτικής της ΝΔ), ή διότι ο λαός αποφάνθηκε ότι όλες αυτές οι «ασκήσεις θάρρους» «υψηλής» πολιτικής που βλάπτουν σοβαρά εισοδήματα και ηθικό των πολιτών και πρέπει να πάψουν, για κάποιον ή και για όλους αυτούς τους λόγους τέλος πάντων.

Σε όλη την προεκλογική περίοδο από πολλούς πολιτικούς και δημοσιολόγους αναλύθηκαν οι διεθνείς συμβάσεις της χώρας (Μνημόνια 1 και 2) και οι πιθανοί κίνδυνοι για την χώρα εάν δεν μπορέσουμε ως χώρα να υλοποιήσουμε τους στόχους αυτούς.

Μάλιστα για το ΠΑΣΟΚ δηλώθηκε επανειλημμένα ότι παρόλο που υποχρεώθηκε ως σοσιαλιστικό κόμμα να υλοποιήσει νεοφιλελεύθερη πολιτική και να εφαρμόσει κοινωνικά άδικα μέτρα, η πολιτική αυτή παρόλα αυτά είναι η μόνη σωτήρια για την χώρα.

Ξένοι πολιτικοί παράγοντες αναφέρθηκαν επίσης προεκλογικά στο πόσο σημαντικό είναι για την Ελλάδα να τηρήσει την υπογραφή της και να εφαρμόσει τις συμφωνίες που είχε κάνει η σχεδόν υπηρεσιακή κυβέρνηση Παπαδήμου.

Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο «λαός» δεν τα ήξερε όλα τούτα. Ίσως κάποιος μου πει ότι μπορεί ο «λαός» να μην συνειδητοποίησε τις συνέπειας από μια μονομερή καταγγελία των Μνημονίων αλλά ακόμα κι έτσι, είναι ο ίδιος ο λαός που κάνει το λάθος και όχι κάποιος αντιπρόσωπος που το έχει κάνει το λάθος κατά συρροή κι εξακολούθηση και χωρίς σταματημό.

Για όλους αυτούς τους λόγους και για άλλους, να που η κάλπη ανέδειξε νικητή ένα αουτσάιντερ για όλους τους αναλυτές, σοβαρούς και μη: τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ.

Πριν από λίγο μάλιστα ο πρόεδρος του εν λόγω συνασπισμού, πήρε την εντολή από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να διαμορφώσει κυβέρνηση.

Δεν θα αναφερθώ στις δηλώσεις που έχει κάνει ο Τσίπρας περί αριστερής κυβέρνησης. Δεν θα αναφερθώ επίσης στην άποψη μου για το αν είναι έτοιμος να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν έχει συναίσθηση των ευθυνών και των ορίων των δυνατοτήτων του.  

Θέλω να συζητήσω το θέμα της στάσης των άλλων κομμάτων και κυρίως των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Για τον Σαμαρά, η προεκλογική του δέσμευση περί συνεχών εκλογών μέχρι να του «λυθούν τα χέρια» τινάχτηκε στον αέρα οπότε κοιτάζοντας να σώσει τα εσωκομματικά προσχήματα τράβηξε τα καράβια του πίσω και είπε ότι δεν θέλει να προκαλέσει εκλογές. Την ανάγκη σοφία εποίησε!

Ο ίδιος λοιπόν, είχε δηλώσει προεκλογικά ότι σε περίπτωση που σχημάτιζε αυτοδύναμη κυβέρνηση, θα προσπαθούσε να επαναδιαπραγματευθεί κατά ανάπτυξη μεριά το Μνημόνιο, διότι αυτό που υπάρχει είναι θηλιά στον λαιμό της χώρας. Τα νούμερα δεν βγαίνουν αφού δεν υπάρχει αναπτυξιακή χροιά στις συμφωνίες αυτές.

Οπότε, έχει την ευκαιρία τώρα, σεβόμενος την άποψη του λαού που μόλις εκφράστηκε, να συζητήσει με τον Τσίπρα ακριβώς εκείνες τις πλευρές τις πολιτικής που θα μπορούσαν να κινούνται στην κατεύθυνση της ανάπτυξης. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά να διευκολύνει τον σχηματισμό κυβέρνησης –ακόμα και δια της αποχής- αρκεί να μην πάμε σε εκλογές που σημαίνουν καθυστέρηση στην όλη λειτουργία του κράτους αλλά και έξοδα.

Το δε ΠΑΣΟΚ, εάν μπορέσει να ξεπεράσει το κόμπλεξ του πρώην «αφέντη τσουτσουλομύτη» και να συνεχίσει την πορεία του –εξάλλου πρέπει να ξεπληρωθούν τα χρέη του προς την Αγροτική τράπεζα και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο- έχει την μοναδική ευκαιρία να χρησιμοποιήσει ως άλλοθι την λαϊκή εντολή και την τιμωρία που του επιβλήθηκε και να τροποποιήσει την φυσιογνωμία του προς τα αριστερά συμμετέχοντας ίσως και με πρόσωπα δικά του στον σχηματισμό κυβέρνησης σε προοδευτική κατεύθυνση. Να συμμετέχει δηλαδή ενεργά στην διαμόρφωση της νέας Αριστεράς με ευρωπαϊκή προοπτική.

Εάν τα κόμματα αυτά δεν μπορούν να τα κάνουν αυτά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πολύ η λίγο, τότε τι σημαίνουν οι δηλώσει περί σεβασμού στην θέληση του λαού το βράδυ της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων;

Θεωρώ ότι μια τέτοια γενναία στάση από τα δύο τέως μεγάλα κόμματα θα ήταν απολύτως συμβατή με την δηλωμένη πίστη τους στην λαϊκή σοφία. Εκτός αν η σοφία του λαού για αυτούς είναι μόνο όταν ψηφίζονται εκείνοι!

Όσο για το ΚΚΕ, νομίζω ότι αποδεικνύεται κατώτερο των περιστάσεων τουλάχιστον σε ότι αφορά την πειστικότητα της επιμονής του στο απόλυτο των θέσεων του. Δεν ξέρω εάν αυτή η στάση θα το ωφελήσει αλλά το βέβαιο είναι ότι μια τέτοια εγωιστική και απόλυτη συμπεριφορά είναι σε αντίθεση με την θέληση των πολιτών. Οι πολίτες θέλουν μια άλλη προοδευτική διακυβέρνηση και αυτός είναι ο λόγος που η πρόταση του Τσίπρα για «αριστερή κυβέρνηση» του έδωσε αέρα. Με μια αμυντική στάση σαν κι αυτή του ΚΚΕ, μπορεί το . . .  «μοναστήρι» να επιβιώσει καθαρό και ορθόδοξο αλλά οι πόρτες του θα μείνουν κλειστές και οι κόκκινοι καλόγεροι θα βρίσκουν όλο και λιγότερους προσκυνητές.

Νομίζω ότι με όλα αυτά κατά νου εάν κινηθεί ο Τσίπρας, θα μπορέσει να διαμορφώσει αναλόγως εκείνη την ελάχιστη βάση συμφωνίας με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις και να μπορέσει να εργαστεί για την σωτηρία των πολιτών της. Προφανώς αυτό απαιτεί ωριμότητα και σύνεση αλλά και πολιτική αποφασιστικότητα αλλά αν δεν πείσει ότι τα διαθέτει όλα αυτά τώρα πότε θα το κάνει;

 
Εάν πάλι δεν γίνει κατορθωτό να σχηματιστεί κυβέρνηση και να καλεστεί και πάλι να μιλήσει ο λαός, και πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει αποδείξει ότι σεβόμενος την λαϊκή εντολή κυριολεκτικά προσπάθησε να κάνει το καλύτερο για τους πολίτες αλλά λόγω του εκλογικού νόμου εκτρώματος κυρίως αυτό δεν έγινε κατορθωτό.