Καρότο και μαστίγιο από Γαλλία

Ένας φίλος μου έστειλε το λυρικό άρθρο που ακολουθεί. «Για να μας ανέβει το ηθικό μας» μου είπε. Δημοσιεύτηκε την Τρίτη, 15 Μαΐου 2012, στην γαλλική εφημερίδα Liberation (Ελευθερία) αλλά εγώ δεν το βρήκα. Η φράση στην φωτογραφία που βλέπετε και που συνοδεύει την ανακοίνωση, χρεώνεται στον γνωστό μας Ζισκάρ Ντεσταίν, φίλο του Κωνσταντίνου Καραμανλή και σημαίνει  «Η Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα είναι σαν ένα παιδί χωρις πιστοποιητικό γέννησης».

Αμέσως μετά το άρθρο αυτό, επισυνάπτω μικρή περίληψη από μεγάλο σημερινό άρθρο στην ίδια Γαλλική εφημερίδα, έτσι για να ξέρουμε πως παίζεται το παιχνίδι. Ας σκεφτούμε και τα δύο άρθρα μαζί ως ένα μήνυμα από τας Ευρώπας. Δεν θέλω να μειώσω τον ενθουσιασμό του φίλου μου αλλά πρέπει να πω ότι ο ενθουσιασμός στην διεθνή πολιτική κάνει τόσο καλό όσο και το να πίνεις παγωμένο νερό όταν έχεις φλεγμονή στις αμυγδαλές: ούτε η ομοιοπαθητική σε γλυτώνει!

Όχι, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αν και δραματικό, δεν είναι μια καταστροφή. Είναι επίσης μια ευκαιρία. Γιατί η δύναμη του χρήματος έχει, για πρώτη φορά, υπερβεί με ένταση το ρυθμό της μέχρι τότε σταδιακής, σχολαστικής και προσεκτικά οργανωμένης καταστροφής του δημόσιου συμφέροντος και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και σε μια χώρα τόσο διάσημη για τη φιλοσοφία της ζωής, στον αντίποδα του αγγλοσαξονικού μοντέλου, και διάσημη για την ακούραστη αντίσταση που έχει φέρει στις πολλαπλές μορφές καταπίεσης που προσπάθησαν να τη χαλιναγωγήσουν.

Ο Έλληνας δεν χορεύει και δε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι, ούτε θα σκύψει δουλικά, ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που θέλουν να του επιβάλλουν. Χορεύει με τα χέρια του, σαν να θέλει να πετάξει προς τα αστέρια. Γράφει στους τοίχους αυτό που θα του άρεσε να διαβάσει κάπου αλλού. Καίει μια τράπεζα όταν δεν του αφήνουν πλέον την πολυτέλεια να ψήσει στην παραδοσιακή του ψησταριά. Ο Έλληνας είναι τόσο ζωντανός, όσο η ιδεολογία της απειλής θανάσιμη. Και ο Έλληνας αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου, στο τέλος πάντα σηκώνεται.

Ναι, η Ευρώπη της οικονομίας ήθελε να δημιουργήσει ένα παράδειγμα. Αλλά μες τον εκνευρισμό της να χτυπήσει τη χώρα που φαινόταν η πιο αδύναμη στη ευρωζώνη, μέσα στην υπερβολική της βία, η μάσκα της έπεσε. Είναι τώρα περισσότερο από ποτέ, η ώρα να καταδείξουμε το αληθινό της πρόσωπο: αυτό του ολοκληρωτισμού. Γιατί πρόκειται πραγματικά περί αυτού. Και υπάρχει μόνο μία απάντηση στον ολοκληρωτισμό: ο αγώνας, επίμονος και ανυποχώρητος, μέχρι τη μάχη, αν χρειαστεί, καθώς διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη.

Έχουμε έναν κόσμο, μια ζωή, και αξίες να υπερασπιστούμε. Παντού στους δρόμους, είναι τα αδέλφια μας, οι αδελφές μας, τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι οποίοι έχουν πληγεί μπροστά στα μάτια μας, ακόμα και αν είναι μακριά. Πεινάμε, κρυώνουμε και πονάμε μαζί τους. Όλα τα χτυπήματα που δέχονται μας τραυματίζουν εξίσου. Κάθε παιδί στην Ελλάδα που λιποθυμά στο σχολείο του, μας καλεί στην αγανάκτηση και στην εξέγερση.

Για τους Έλληνες, είναι καιρός να πούνε όχι, και, για όλους εμάς, ήρθε ο καιρός να τους υποστηρίξουμε. Επειδή ο ελληνικός λαός σήμερα ηγείται της μάχης κατά του οικονομικού ολοκληρωτισμού, που καταστρέφει παντού τη δημόσια περιουσία, απειλεί την καθημερινή επιβίωση, διαδίδει την απόγνωση, το φόβο και την αποχαύνωση μέσα από έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων.

Πέρα από έναν συναισθηματικό θυμό που εκτονώνεται με την καταστροφή των συμβόλων της καταπίεσης, αναπτύσσει έναν διαυγή θυμό, των αγωνιστών που αρνούνται να στερηθούν την ίδια τους τη ζωή προς όφελος της τραπεζικής μαφίας και της λογικής της, αυτής του "τρελού χρήματος".

Με τις συνελεύσεις της άμεσης δημοκρατίας, το κίνημα της πολιτικής ανυπακοής, το κίνημα "Δεν πληρώνω" και τις πρώτες εμπειρίες της αυτοδιαχείρισης, μια νέα Ελλάδα αναδύεται αυτή τη στιγμή, που απορρίπτει την τυραννία της αγοράς για λογαριασμό των ανθρώπων.

Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό θα πάρει για τους ανθρώπους να ελευθερωθούν από την εθελοντική δουλεία τους, αλλά είναι βέβαιο ότι, αντιμετωπίζοντας τη γελοιότητα της πελατειακής πολιτικής, των διεφθαρμένων δημοκρατιών, τον τραγελαφικό κυνισμό του κράτους των banksters (τραπεζική μαφία), θα έχουμε μόνο την επιλογή -ενάντια σε κάθε εκβιασμό- να διαχειριστούμε τις υποθέσεις μας εμείς οι ίδιοι.

Η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας.
Είναι επίσης το μέλλον μας. 
Ανακαλύψτε την ξανά μαζί της! 
Το 2012 ας γίνουμε όλοι Έλληνες!

Το άρθρο (και η φωτογραφία) με τίτλο «Η Ελλάδα: η μεγάλη παρεξήγηση» υπάρχει στην σημερινή Λιμπερασιόν και η περίληψη του είναι η ακόλουθη.

Αρχικά ο δημοσιογράφος Quatremer (Τεσσεροθαλασσίτης!) κάνει αναφορά στα ποσά που έχει δανείσει η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην Ελλάδα, σημειώνοντας ότι «δεν έχουν καταβληθεί ποτέ στην ιστορία τέτοια ποσά σε καμία χώρα του κόσμου».

Μάλιστα δηλώνει ότι «κατανοεί την αυξανόμενη δυσαρέσκεια των ευρωπαίων και του ΔΝΤ απέναντι σε μια χώρα που δείχνει αχαριστία και απέφυγε παρ' ολίγον την κατάρρευση, γεγονός που θα είχε πολύ πιο δυσάρεστες συνέπειες από τη λιτότητα που υφίσταται αυτή τη στιγμή.

Δεν διστάζει να γράψει μάλιστα ότι «η Ελλάδα διαθέτει ένα κράτος λιγότερο αποτελεσματικό από την Τουρκία».

Και το καλύτερο το φυλάξαμε για τα τέλος, καθώς μέσα στο άρθρο του γράφει: «Η Ελλάδα έχει τάση να το παίζει θύμα και ζητάει συνεχώς χάρες με το επιχείρημα ότι αποτελεί το λίκνο του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Οι Έλληνες αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για την άθλια κατάσταση της χώρας τους».