Όταν δεν μπορείς να αποφύγεις τον βιασμό χαλάρωσε και απόλαυσέ τον και εάν μπορείς –αλλά μην επιμένεις κιόλας- διαπραγματεύσου κάποια ανταλλάγματα. Αλλά η ζημιά στο μεταξύ θα έχει γίνει και μάλλον θα είναι οριστική.
Δεν με εκπλήσσει η κουτοπόνηρη στάση των αρχόντων μας αλλά έχει την λογική της που δεν πρέπει να την υποτιμά κανείς.
Ο βασικός λόγος για αυτό είναι ότι οι επιχειρηματικές πρωτοβουλίες για δημιουργία βιομηχανικών μονάδων στην περιοχή μας είναι ο μόνος λόγος οικονομικής ανάπτυξης που ακούν οι συμπολίτες μας. Σε καιρούς δύσκολους σαν και τους τωρινούς που οι παραδοσιακές δραστηριότητες των κατοίκων, γεωργία και κτηνοτροφία, δεν έχουν τα οικονομικά αποτελέσματα που είχαν, η επιβίωση κάνει τους ανθρώπους ενδοτικούς στις σειρήνες της βιομηχανικής ανάπτυξης και τα προσφερόμενα δώρα πιάνουν τόπο.
Στο πρόβλημα «οικονομική ανάπτυξη και διατήρηση περιβαλλοντικής ισορροπίας» δυστυχώς δεν υπάρχουν απόλυτες και εκ των προτέρων απαντήσεις. Δυστυχώς η εξουσία – μικρή μεγάλη – αποδεικνύεται μικρόνοη και δεν είναι διατεθειμένη να ασχοληθεί με την λύση αυτής της εξίσωσης. Αυτούς που αντιδρούν τούς χαρακτηρίζει, εν είδει ρετσινιάς, πολιτικά καθοδηγούμενες λες κι αυτό σε αλλάζει την ουσία των λογικών επιχειρημάτων που παρουσιάζουν.
Στην περιοχή μας πάντως η περιβαλλοντική κρίση έχει κτυπήσει ήδη την πόρτα μας με εμφανή τρόπο: το πρόβλημα της σπάνης – λόγω σπατάλης στο πότισμα – αλλά και της καταστροφής των υπόγειων νερών, στην περιοχή της Θήβας λόγω βιομηχανικής μόλυνσης αλλά και υπερβολικής χρήσης φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων είναι ενδεικτικό και άμεσο και έρχεται από δίπλα, την Αττική. Η εγγύτητα της περιοχής μας στην Αττική, είναι πλεονέκτημα και κατάρα.
Στο λεκανοπέδιο της Αττικής, είναι συγκεντρωμένο το 60% της εθνικής μας παραγωγής και απαιτεί ζωτικό χώρο. Εκεί, ο κοινωνικός διαχωρισμός είναι αντίστοιχος του χωροταξικού: υπάρχουν οι ωραίες περιοχές, Φιλοθέη, Παλαιό Ψυχικό, Κηφισιά, Εκάλη στις οποίες και μόνο το να μένεις σε τοποθετεί στην «καλοβαλμενη» τάξη. Στην άλλη πλευρά, την Δυτική Αττική, υπάρχει ο λαός, η πλέμπα, δίπλα και ανάμεσα σε βιομηχανίες, βιοτεχνίες, τεράστιους αποθηκευτικούς χώρους με διαρκή κίνηση φορτηγών κι όλα αυτά που δεν μας αρέσουν.
Δείτε για παράδειγμα την περιοχή του Ασπροπύργου. Οι κάτοικοι ήταν αγρότες και κτηνοτρόφοι και Αρβανίτες, σαν κι εμάς , κι εκεί περίπου στην δεκαετία του 1970 – 1980, είδαν ότι συνέφερε να πουλήσουν τα κτήματα, να σφάξουν τα γελάδια, να κλείσουν την γαλακτοβιομηχανία που ήταν από τις μεγαλύτερες τότε την ΑΣΠΡΟ, και όλα αυτά να γίνουν βιομηχανίες. Είναι κάτι που μας αρέσει; Θέλουμε κι εμείς έτσι την περιοχή μας; Διότι αυτοί που θα επωφελούνται από την βιομηχανική ανάπτυξη δεν θα μένουν εδώ. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο! Σε αντίθεση με περιοχές όπως για παράδειγμα εκείνες της Δυτικής Θεσσαλονίκης, που παράνομα και από ανάγκη κτίστηκαν δίπλα σε βιομηχανικές εγκαταστάσεις, εμείς είμαστε εδώ και μας έρχονται οι βιομηχανικές εγκαταστάσεις.
Άρα εμείς πρέπει να απαιτήσουμε όχι μόνο να ανοίξει αυτή η συζήτηση -αυτό φοβάμαι ότι είναι ήδη αργά– αλλά να μας ρωτάνε για τις όποιες αποφάσεις τους. Και αυτό πρέπει να γίνονται με την μέγιστη κατά το δυνατόν συμμετοχή.
Είμαστε καταδικασμένοι να αντιδράσουμε. Είμαστε καταδικασμένοι να σκεφτούμε και να απαιτήσουμε από τους πολιτικούς εκπροσώπους την άποψη τους -που αν κρίνω από την κ. Αγάτσα είναι μαθητευόμενοι μάγοι- για να μπορούμε να τους αξιολογήσουμε και να αντιπαρατεθούμε μαζί τους.
Τέλος, πρέπει να αντιδρούμε πιο αποτελεσματικά και πολύ φοβάμαι ότι ο μέχρι τώρα ακτιβισμός δεν έχει φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα: πολλοί ακούν, λίγοι –σαν κι εμένα- καταλαβαίνουν και ακόμα πιο λίγοι αντιδρούν.
Όσο περισσότεροι αντιδρυύμε, τόσο καλύτερα τα αποτελέσματα. Η μικρή μας πείρα, απέδειξε ότι όταν κινητοποιουνται οι πολίτες, υπάρχει περιθώριο για αποτελέσματα.
ΑπάντησηΔιαγραφή