Είναι γνωστή η ιστορία για τον άνδρα που έλεγε στους φίλους του για το πως έχουν χωρίσει τις δουλειές στο σπίτι με την γυναίκα του.
"Η γυναίκα μου ασχολείται με όλα τα μικρά και ασήμαντα: τι θα φάμε, το θα καλλιεργήσουμε φέτος, σε τι τιμή και σε ποιόν έμπορο θα πουλήσουμε τα κρεμμύδια, που θα αγοράσουμε οικόπεδο για το κορίτσι, αν θα αλλάξω τρακτέρ." και άλλα παρόμοια.
Έκπληκτοι οι φίλοι του τον ρώτησαν "και ποιά είναι τα σημαντικά;", κι εκείνος με στόμφο και πόζα απάντησε "η διεθνής οικονομική κρίση, η σύγκρουση στην Κορέα, οι σχέσεις με την Τουρκία, . . . " και ήταν ικανός να συνέχιζε αν δεν άρχιζαν να φεύγουν οι άλλοι.
Η διατύπωση των δύο κατηγοριών προβλημάτων οριοθετεί και τα μεγέθη της πολιτικής.
Με τα καθημερινά προβλήματα των πολιτών όπου πρέπει να διατυπωθούν ιδέες για την υπέρβασή τους όλοι αποφεύγουν να ασχοληθούν. Αυτή είναι η μικρή πολιτική. Είναι η πολιτική του συγκεκριμένου και της επιβίωσης. Είναι η δύσκολη πολιτική, διότι το γενικό προσωποποιείται: η γενική πολιτική ιδέα γίνεται πράξη συγκεκριμένου πολίτη και συμπολίτη μας και κρίνεται με την πράξη και την δράση του. Μετρούν τα έργα και όχι τα λόγια!
Όλοι όμως αποφεύγουμε την εμπλοκή μας με τα πολύ συγκεκριμένα δικά μας προβλήματα και προτιμάμε να έχουμε άποψη για τα θέματα που προβάλλονται από την τηλεόραση και αφορούν το μακρότατο περίγυρό μας. Δηλαδή με την Μεγάλη πολιτική.
Δεν είναι κατακριτέο αυτό. Προφανώς και υπάρχει σχέση και διασύνδεση των δύο πολιτικών και πρέπει αυτό να το επιδιώκουμε. Αλλά αυτό είναι ακόμα πολύ δύσκολο να γίνει, και πάντως δεν γίνεται αυτόματα.
Χρειάζεται οπωσδήποτε άριστη γνώση των καθημερινών προβλημάτων και της ψυχολογίας των πολιτών για να μπορείς να μετασχηματίσεις το ατομικό παράπονο σε πολιτική διεκδίκηση και όραμα αλλαγής της κατάστασης συνολικά.
Διότι πρέπει επίσης να χρειαστεί να αλλάξεις το παράπονο του πολίτη αν είναι παράλογο και άδικο για τους υπόλοιπους, σε πρόταση αναπτυξιακής πολιτικής και όχι σε κάτι που θα μοιάζει με τιμωρία για τους βολεμένους σήμερα. Δηλαδή αν κάποιοι πολύ κακώς και "παλαιοκομματικώς" διορίσθηκαν σε θέσεις και οφίτσια και πρέπει να απολυθούν, αυτό δεν είναι τιμωρία και πολιτικός ρεβανσισμός αλλά απλή λογική. Οπότε δεν είναι σοφό για κάποια πολιτική δύναμη που ευαγγελίζεται το νέο, να περιοριστεί σε πολιτική κολακεία της πίκρας τους για να θηρέψει συμπάθειες και ψήφους. Αυτό είναι ακόμα πιο κοντόφθαλμη πολιτική και την πλήρωσε ο Συνασπισμός ήδη από τον Δεκέμβρη του 2008.
Όχι στην ίδια κλίμακα βεβαίως, αλλά κάπως έτσι, αντιμετωπίζουμε κι εμείς την ζωή μας, εδώ στον Δήμο μας. Έχουμε έτοιμη την κουβέντα μας για τα μεγάλα ζητήματα της ανθρωπότητας και για εκείνα που μας αφορούν άμεσα η άποψη μας είναι στην καλύτερη περίπτωση ένα αμήχανο σήκωμα των ώμων. Ενδιαφερόμαστε περισσότερο για τα μεγάλα και δεν διατυπώνουμε ερωτήσεις για το πως θα γίνουν τα μικρά, εδώ στο σπίτι μας.
Μα ποιός περιμένουμε να το κάνει;
Να, όπως με την Πρόταση που έχει κατατεθεί και δοθεί σε διάφορους εκπρόσωπους και αντιπρόσωπους και όμως η συμμετοχή είναι εξαιρετικά φτωχή, σχεδόν μηδενική. Ακόμα κι αν όλοι συμφωνούμε κι όλα έχουν διατυπωθεί τέλεια στην Πρόταση, η δήλωση της συμφωνίας είναι πολιτική ενθάρρυνση και χρήσιμη.
Μάλιστα οι όποιες ιδέες έχουν εκφραστεί προς το παρόν είναι περισσότερο οργανωτικές, δηλαδή αφορούν τον τρόπο που θα διαχειριστούμε τις ιδέες, παρά ουσιαστικές περί του δέον γενέσθαι. Διότι καλή είναι η οργάνωση αλλά πρέπει να υπάρχει κάτι για να οργανωθεί και προς τï παρόν δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο.
Εκείνο που κάνει τους ανθρώπους να στέκονται αμήχανοι μπροστά στην πρόταση για ανάπτυξη και για αλλαγή κατεστημένων διαδικασιών και αντιλήψεων είναι η έλλειψη της ανάγκης. Θεωρούμε ότι "εντάξει, δεν έγινε και κάτι τρομερό αν συνεχίσουμε να ζούμε με τον τρόπο που ζούμε", "κι έτσι καλά είμαστε", "θα δούμε" κι άλλες τέτοιες σκέψεις που αν και ανομολόγητες, επηρεάζουν αρνητικά τα μυαλά μας και δεν επιτρέπουν την δημιουργία νέων ιδεών.
Ακόμα οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει ανάλογη πίεση από τα τις τοπικές κεφαλές. Πόσους επώνυμους, εδώ δικούς μας, είδατε να διατυπώνουν άποψη, στα καφενεία και στις καφετέριες, για το τι πρέπει να γίνει;
Ε, λοιπόν δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Τα πράγματα είναι πολύ άσχημα και ήδη οι διάφοροι μεγαλόσχημοι απεργάζονται σχέδια και ιδέες για ακόμα χειρότερες ημέρες. Η αμηχανία σε πολλούς πολιτικούς κύκλους είναι έκδηλη και η αντίδρασή τους σε ομιλίες σαν του Αλέκου Παπαδόπουλου ή του Βασίλη Μαρκεζίνη απλώς το υπογραμμίζουν. Στις συγκεκριμένες ομιλίες δεν υπήρξε καμία αντίδραση κι όπου κάτι ειπώθηκε ήταν μόνο συνθηματολογία.
Δεν συμφωνώ με πολλά από όσα είπε ο Παπαδόπουλος αλλά δεν μπορώ να αμφισβητήσω την σχέση του με τους κρατικούς μηχανισμούς καθώς και με άλλους κύκλους που διαμορφώνουν την μεγάλη πολιτική τα κύματα της οποίας θα έρθουν να σπάσουν στις πλάτες μας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι το έχει προτείνει ο Μητσοτάκης ως υπερκομματικό υπουργό Οικονομικών για το νοικοκύρεμα των Δημόσιων οικονομικών της χώρας.
Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για απόψεις άλλων ειδικών όπως ο Μαρκεζίνης.
Όσο ανησυχητικά είναι τα λεγόμενα τόσο πιο μεγάλη η σιωπή με την οποία περιβάλλονται.
Εκείνο που λέγεται και γράφεται σε διάφορους δικτυόχωρους είναι η εκτίμηση για εξεγέρσεις απελπισμένων πολιτών για διάφορους λόγους ενόψει της δύσκολης χρονιά του 2011.
Αλλά για να έχουν αυτές οι εξεγέρσεις νόημα και κυρίως αποτέλεσμα, πρέπει να έχει προετοιμαστεί ο κατάλογος των αιτημάτων.
Για εμάς, τους πολίτες των Θεσπιών, είναι σημαντικό να συζητήσουμε τώρα και όχι αύριο το πως θέλουμε το μέλλον μας. Διότι "το μέλλον δεν θα έρθει από μόνο του έτσι νέτο σκέτο αν δεν βάλουμε πλάτη κι εμείς" καταπώς λέει ο ποιητής.
Αλλιώς θα μας φορεθεί "καπέλο" για μέλλον, κάτι που δεν θα μας αρέσει και μάλλον θα μας γελοιοποιεί στις αγορές του κόσμου.
Όπου και να...κοιτάξεις,
ΑπάντησηΔιαγραφήη Ελλάδα σε πληγώνει.
Αυτό όμως, που σε πληγώνει πιο πολύ, δεν είναι οι βρόμικοι δρόμοι και τα κακόγουστα κτήρια.
Είναι η αδιαφορία, το βόλεμα, οι εξαργυρωμένες συνειδήσεις.
Είναι οι άνθρωποι που σε πληγώνουν.
Η ελπίδα δεν ζει μόνη της. «Κατοικεί στο ίδιο σπίτι» με το φόβο, την ανημπόρια, την υποταγή. Κι όμως διεκδικεί να πει την τελευταία λέξη, γιατί μόνο αυτή μπορεί να κινήσει και να αλλάξει τα πράγματα. Ριζικά. Και αυτό έχει ανάγκη σήμερα ο κόσμος της δουλειάς. Μπορεί να το επιβάλει. Αν (εξ)εγερθεί! Γιατί το πιο πηχτό σκοτάδι είναι λίγο πριν την αυγή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι έγινε αδελφέ Στειριώτη κι έπεισε ποιητικός λόγος Σεφερικός μαύρος κι απαισιόδοξος;
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ζωή από όλα έχει: εξαργυρωμένες και βολεμένες συνειδήσεις, υποταγμένους κι αδιάφορους ανθρώπους αλλά και μικρές και μεγάλες εξεγέρσεις.
Έτσι ήταν και θα είναι και για αυτό ακριβώς το πέταγμα ψυχών τε και σωμάτων, της Ρωμιοσύνης, "εκεί που πάει να σκύψει . . . " θα είναι πάντα ένα θαύμα.
Εντωμεταξύ, εργαζόμενοι μοναχικώς και ανυστεροβούλως για το θαύμα, απολαμβάνουμε τη ζωή έτσι όπως μας δίνεται και κρατάμε τους εαυτούς μας σε διανοητική και πολιτική φόρμα. Όταν το θαύμα γίνει, θαρρώ, θα είμαστε από τους πρώτους που θα το προσκυνήσουμε και θα το κάνουμε να μεγαλυνθεί, έστω και με βακτηρίες τρέχοντας.
Ανώνυμε 2:22
Άσε την ελπίδα στης Πανδώρας το κουτί κλεισμένη και με ολύμπια ηρεμία ψιθυρίζοντας για το θαύμα της εξέγερσης "αν είναι να ’ρθει θε να ’ρθει αλλιώς θα προσπεράσει", όλες οι σκέψεις ας ενσωματωθούν σε αχούς καφενείων, ήχους από καγκέλια και τσίκνα αιγοπροβάτων.
Απο την γωνιά το μάτι μας κλείνει ο Επίκουρος!
Επειδή είναι το blog που διαχειρίζομαι μέσα σε αυτά που καταπιάνονται με την Μεγάλη πολιτική, θέλω να σου πω το εξής: Μην υποτιμάς την ιστορικότητα των στιγμών. Για να αντιμετωπίσουμε το καινούργιο πρέπει να ξέρουμε πώς δουλεύει ή γιατί χάλασε το παλιό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης, σε μια οικογένεια όπως και σε μια κοινωνία όλα "τρέχουν" παράλληλα.
Μιας και αναφέρεσαι σε ισχνή συμμετοχή στην Πρόταση, θα ήθελα να ρωτήσω αν έχει γίνει κάποια συνάντηση ή αν υπάρχει κάποιος χώρος ή ιστοχώρος που έχει λάβει χώρα κάποια διεργασία;
Δεν απαντώ για την ισχνή συμμετοχή, απλά ρωτώ για τη καλοπροαίρετα. Για να υπάρξει και η ανάλογη στήριξη μιας καλά δομημένης προσπάθειας.
Ιστορικότητα των στιγμών σημαίνει κατά μια έννοια ότι η χρονική περίοδος που ζούμε θα καταγραφεί ως σημαντική στην Ιστορία, κάποια στιγμή αργότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιθανόν να ισχύει αυτό αλλά τι να κάνω; Ακόμα κι αν οι συγκεκριμένες στιγμές δεν γραφούν στην ιστορία είναι βέβαιο ότι κάποια άλλη μεγαλύτερη στιγμή, στιγμή με μεγαλύτερη ιστορικότητα, να προετοιμάσουν.
Σωστό επίσης είναι το ότι η κατανόηση του παρελθόντος, της πορείας των πραγμάτων και των ζωών μας έως εδώ όπου και θέτουμε υπαρξιακά ερωτήματα, σαφώς και απαιτεί προσπάθεια για να κατανοηθεί. Αλλά αυτό ακριβώς είναι η λειτουργία της Πολιτικής (με το ‘πι’ κεφαλαίο ασχέτως μεγέθους.
Εκείνο που έχει σημασία -και αφορά και την Μεγάλη αλλά και την Μικρή πολιτική- είναι ο ενεργός ρόλος μου στην κάθε στιγμή στον να κατανοήσω τα γεγονότα, τα τωρινά και τα προηγούμενα, και να αποφασίσω για τα μελλούμενα κατά τον τρόπο που με συμφέρει. Εάν δε οι ευαισθησίες μου επεκτείνονται και πιο πέρα -κομμάτι δύσκολο αυτό για τα πλήθη των πολιτών- να σχεδιάσω το μέλλον κατά τον τρόπο που συμφέρει τους μελλοντικούς ανθρώπους.
Σε αυτό το πλαίσιο, η λεγόμενη Μεγάλη πολιτική έτσι όπως καταγράφεται σήμερα, είναι μια θλιβερή πολιτική (με το ‘πι’ μικρό) δημοσίων σχέσεων και μηδενικού προβληματισμού. Ανακυκλώνουμε εύκολα πληροφορίες που μας ‘πασάρουν’. Αλλά και πάλι περιοριζόμαστε στον ανώδυνο σχολιασμό και δεν προχωράμε στην ουσία. Κι αυτό δυστυχώς δεν το κάνουμε μόνον εμείς οι διαχειριστές δικτυότοπων αλλά αποτελεί την ουσία της επίσημης πολιτικής πράξης.
Επιχείρημα δε απολύτως κατανοητό του χαρακτηρισμού αυτού είναι το γεγονός ότι η όλη συζήτηση γίνεται περί του Μνημονίου και κανείς -κυριολεκτικά κανείς!- δεν συζητάει τις διεθνείς συμβάσεις που υπέγραψε η σημερινή Κυβέρνηση της χώρας, παράλληλα ή και πριν εκείνη του Μνημονίου και οι οποίες προσδιορίζουν την γραμμή άμυνας που θα έπρεπε να είχαμε ως Κράτος. Οι συμβάσεις αυτές δεν ήρθαν ποτέ για συζήτηση και έγκριση στην Βουλή και κανείς (από κάθε πτέρυγα της αντιπολίτευσης) δεν το ζήτησε! Κριτική αυτών των νομικών κειμένων παρουσιάζει αναλυτικά και πειστικά σε μια μικρή έκδοση του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών ο καθηγητής Γιώργος Κασιμάτης. Η έκδοση αυτή διατίθεται δωρεάν.
Άλλο τέτοιο επιχείρημα με ειδικό τοπικό, Βοιωτικό, ενδιαφέρον είναι η στάση όλων των πολιτικών κεφαλών ως προς τις πολεμικές αποζημιώσεις και τα κατοχικά δάνεια που μας χρωστάει η Γερμανία. Μια στάση πλήρους προκλητικής αδιαφορίας.
Δεν ρωτάω ρητορικά, αν είναι τυχαίο. Δεν είναι. Είναι ένδειξη της ανεπάρκειας του πολιτικού προσωπικού των κομμάτων και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό.
Έτσι, η ενασχόληση με πάθος για τι θα γίνει στα χωράφια μας, στον μαχαλά μας, στο Δήμο μας, μου φαίνεται ότι είναι η πραγματική είσοδος, κυρίως για τους νέους, στην μεγάλη Πολιτική, με αξιώσεις ουσίας και αποτελέσματος.
Όσο για την υποστήριξη των καθ’ ημάς Πρότασης, νομίζω ότι μια καλή αφορμή για δημόσια συζήτηση θα είναι η συνάντηση με τον νεοεκλεγέντα Δήμαρχο αλλά περί αυτού η Επιτροπή Πρωτοβουλίας έχει τον πρώτο λόγο.
Σχετικά με τον Κασιμάτη από το ΒΗΜΑ ΑΛΙΑΡΤΟΥ θα δεις ότι έχει ομιλία στα πλαίσια της Πρωτοβουλίας Σεισάχθεια την μεθεπόμενη Δευτέρα στο Κέντρο Ελλήνων Σκηνοθετών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην πρώτη ομιλία του επισημάνθηκε εαύστοχα η υποκρισία των πολιτικών και της "Αριστεράς" για τη μη υποβολή αίτησης για την παράδοση στη δημοσιότητα οι δανειακές συμβάσεις της χώρας για να δούμε από τι αποτελείται το Χρέος.
Δεδομένης αυτής της υποκριτικής στάσης, πολίτες από πολλές ανάλογες πρωτοβουλίες μαζεύτηκαν σήμερα έξω από το Κοινοβούλιο και παρέδωσαν αίτημα για την δημοσιευσή τους.
Οπότε υπάρχουν ήδη συμμετοχές και σε άλλες μορφές προβληματισμού.
Δεν σε "κακίζω" που ασχολείσαι και παροτρύνεις για τοπική, άμεση ενεργοποίηση. Αυτή είναι ανάγκη. Και αυτή έχει ανάγκη όποιον την υπηρετεί ή έστω προσπαθεί με τον τρόπο του.
Άρα θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για τη μη συμμετοχή, αλλά πολύ λιγότερα γιατί κανείς ασχολείται με την Μεγάλη Πολιτική.
Επί τη ευκαιρία, έχει προγραμματιστεί κάποια συνάντηση για την Πρόταση; Ξαναρωτώ.
Καλησπέρα GMT
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό όσα γνωρίζω δεν έχει προγραμματιστεί κάτι για την Πρόταση. Προς το παρόν διαβουλευόμαστε και ‘κτίζουμε’ όραμα.
"και όμως η συμμετοχή είναι εξαιρετικά φτωχή, σχεδόν μηδενική"
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως μπορώ να συμμετέχω Ερμόλαε;
Μήπως δεν υπάρχει τρόπος άλλος, εκτός από το να γράφω στα διάφορα μπλογκ;
Κάτι χειροπιαστό έχουμε;
Καλησπέρα dp,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο απόσπασμα από το κείμενό μου που παραθέτεις αναφέρεται στην συμμετοχή των πολιτών στην διανοητική προσπάθεια. Τα σχόλια στην ανάρτηση της Πρότασης, στην αντίστοιχη θέση των ΘΕΣΠΙΑΚΩΝ, μέχρι αυτή την στιγμή, είναι μηδέν. Εσύ, νομίζω, μάλλον ξέρεις καλύτερα γιατί δεν έχουν εμφανιστεί οι νέοι πολίτες του Δήμου μας στην συζήτηση, αν και νομίζω ότι έχουν γίνει σχετικές κουβέντες σε δημόσιους αλλά κι ιδιωτικούς χώρους.
Εκείνο που θεωρώ δεδομένο είναι η δυσκολία να πει κανείς συγκεκριμένα πράγματα. Αλλά θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να τολμήσει.
Το ‘χειροπιαστό’ θα ήθελα να το ορίσουμε αντάμα. Τι εννοείς;
Η οργάνωση της διαδικασίας μέσω ανοικτών συζητήσεων κλπ., είναι κάτι που το επιθυμώ κι εγώ αλλά ξεπερνά τις δυνατότητές μου. Το ερώτημα πάντως καλό είναι να τεθεί προς τα ΘΕΣΠΙΑΚΑ και την Επιτροπή Πρωτοβουλίας (η οποία Επιτροπή, αφού έκανε τον κόπο κι έγραψε το ενδιαφέρον κείμενο της Πρότασης, ας εμφανίσει και κάποιους από τους συντάκτες της για να υπάρξει και συνέχεια).
Μια ιδέα που θα έβλεπα με ικανοποίηση να υλοποιείται είναι η οργάνωση μιας συνάντησης, έτσι χωρίς οργανωτή, από όλους μας. Να για παράδειγμα, να προτείνατε εσείς, οι νεώτεροι κάποιο σημείο για συνάντηση σε ημέρα και ώρα που βολεύει τους πιο πολλούς σας και να δήλωνε ο κάθε που ενδιαφέρεται να έρθει το όνομά του. Προϋπόθεση όμως θα ήταν να έχετε / έχουμε συμφωνήσει το αντικείμενο της συνάντησης. Να είναι συγκεκριμένο. Γιατί αν είναι να μαζευτούμε για να συζητήσαμε γενικά για το μέλλον του τόπου, τότε ‘φέξε μου και γλίστρησα’.
Νομίζω dp, GMT, κ.α., ότι μπορείτε να κάνετε παιχνίδι!
Καλησπέρα σε όλη την παρέα
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι "σκέψεις" ή η "πρόταση", όπως ονομάστηκε και ας ονομαστεί όπως θέλει ο κάθε πολίτης ή η κάθε συλλογικότητα, αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα «ΘΕΣΠΙΑΚΑ» και μέχρι τώρα δόθηκε έντυπη στο Τοπικό Συμβούλιο Θεσπιών, στον Συνεταιρισμό, στον Σύλλογο Γυναικών, στον Σύλλογο «Ο ΘΕΣΠΙΣ», στην εφημερίδα «ΘΕΣΠΙΕΣ ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ», μοιράστηκε σε ορισμένα στέκια και πολίτες και συνεχίζει να μοιράζεται από όσους υιοθετούν μέρος της ή ολόκληρη, έτσι όπως είναι ή τροποποιημένη, με όποιον τρόπο θεωρεί πρόσφορο καθένας που την αποδέχεται σαν κείμενο για συζήτηση ή σαν εγχείρημα για επεξεργασίες τοπικών θεμάτων.
Δεν υπάρχει καμία συνταγή, κανένας κανονισμός γι αυτό. Το σίγουρο είναι ότι δεν έχει καν ολοκληρωθεί η διανομή της ακόμα ούτε σε πλάτος ούτε σε αρμόδιους καθ΄ ύλη πολίτες και παράγοντες του τόπου μας.
Γι αυτό ας μη βιαστούμε. Η προσπάθεια πρέπει να διαρκέσει. Δεν είναι ένα πυροτέχνημα και τέλος. Υπάρχει θετική ανταπόκριση από αρμόδιους, έχουν ξεκινήσει πολλές διεργασίες, συζητήσεις, παράλληλες σκέψεις ατομικές και κάπως πιο συλλογικές. Υπάρχουν και λίγες αλλά σφοδρές αντιδράσεις που μάλλον επιβεβαιώνουν την ορθότητα του εγχειρήματος. Όλα αυτά είναι σίγουρο ότι σύντομα θα εκφραστούνε.
Συμφωνώ με την ιδέα της συνάντησης.