Μου τηλεφώνησε ένας παλιός φίλος από τον στρατό για να μου πει ότι στο σούπερ μάρκετ που πηγαίνει κάθε Σάββατο, άκουσε πελάτες να σχολιάζουν τα κρεμμύδια Θηβών και τα καρότα πως δεν είναι καλά, έχουν χρώμιο και είδε τους ίδιους πελάτες να προσπερνάνε τον πάγκο. "Τι κάνετε;", με ρώτησε. "Έτσι που πάτε θα πεινάσετε". Δεν του είπα ότι υπάρχουν κι άλλοι λόγοι για να την φέρνουμε δύσκολα, διότι το θέμα της μόλυνσης του περιβάλλοντος δεν μπορείς να το ξεπεράσεις με ευφυολογήματα και πλακίτσες.
Ο φίλος μου είπε πως αυτή η ιστορία με το την δολοφονία του Ασωπού και των κατοίκων των Οινοφύτων, επηρεάζει και την υπόλοιπη Βοιωτία. Του απάντησα ότι πρέπει να επηρεάζει, να θορυβήσει -τι λέω!- να εξοργίσει όλη την Ελλάδα και την Ευρώπη.
Η ίδρυση βιομηχανικών εγκαταστάσεων στην περιοχή Οινοφύτων Σχηματαρίου Θηβών έγινε με τον γνωστό τρόπο της προχειρότητας και της ελλιπούς υποδομής. Τα εργοστάσια από την δεκαετία του ΄70, κτίζονταν σε αγροτεμάχια και όπως και με τα αυθαίρετα, αργότερα όλα αυτά βαφτίστηκαν βιομηχανική περιοχή. Καμία πρόβλεψη για διαχείριση αποβλήτων (υγρών και αερίων) και κανένας έλεγχος της δραστηριότητας συνολικά των επιχειρήσεων.
Στο όνομα του ότι δίνουν δουλειές και ένα κομμάτι ψωμί, οι επιχειρήσεις αφέθηκαν ελεύθερες να πράττουν κατά το άμεσο συμφέρον τους και εξελίχθηκαν σε ασύδοτους οργανισμούς ρυπαντές της φύσης και των ψυχών μας.
Και ιδού το παράδοξο: το επίσημο καπιταλιστικό κράτος να διακηρύσσει την επιθυμία του να ενισχύσει και να υποστήριξη την βιομηχανική ανάπτυξη και ταυτόχρονα να προβάλλονται πλείστα όσα ανόητα εμπόδια και προφάσεις για καθυστερήσεις στις εγκρίσεις των επενδύσεων. Το "γρηγορόσημο" έγινε καθεστώς και η αυστηρότητα των δημοσίων υπαλλήλων-ελεγκτών της πορείας των επενδύσεων εξαντλήθηκε στον τυπικό γραφειοκρατικό έλεγχο των εγγράφων που συνόδευαν τις αιτήσεις για τις σχετικές επιχορηγήσεις.
Κανένας ποτέ δεν ασχολήθηκε με την ουσία της παραγωγικής διαδικασίας της κάθε επιχείρησης και του κατά πόσο τηρούνται οι νόμοι και οι κανονισμοί σχετικά με την ασφάλεια και υγιεινή των εργαζομένων και βεβαίως σχετικά με τις επιπτώσεις της λειτουργίας της επιχείρησης στο περιβάλλον και στους γειτονικούς οικισμούς.
Η βιομηχανική ανάπτυξη δεν είναι ταυτόσημη με την καταστροφή του περιβάλλοντος. Όπως έχει πλέον αποδειχθεί, η τήρηση των περιορισμών σε σχέση με τους ρύπους και η αντίστοιχη λειτουργία εγκαταστάσεων καθαρισμού αποβλήτων (βιολογικοί καθαρισμοί, φίλτρα στις καμινάδες) μπορεί να αυξάνει το κόστος λειτουργίας αλλά αυτή η αύξηση δεν είναι απαγορευτική. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις μπορεί οι ενέργειες αυτές να προβάλλονται μαρκετινίστικα και οι επιχειρήσεις να βραβεύονται για την επίδειξη κοινωνικής ευθύνης!
Από όσα αναγκάστηκα να διαβάσω για να μπορέσω να καταλάβω, η χρήση του εξασθενούς χρωμίου στην βιομηχανία μεταλλικών προϊόντων (χρησιμοποιείται για την προστασία των μεταλλικών προϊόντων από την σκουριά) εδώ και πολλά χρόνια είναι παρελθόν στις Ευρωπαϊκές βιομηχανίες. Οι νέες πιο καθαρές τεχνολογίες στο αντικείμενο αυτό δεν αυξάνουν το κόστος παραγωγής.
Το γιατί δεν το εφάρμοσαν εδώ οι ντόπιες βιομηχανίες ενώ το γνώριζαν, πιστεύω ότι είναι θέμα αδράνειας και αδιαφορίας από τις Δημόσιες επιχειρήσεις αλλά και από τις διοικήσεις των βιομηχανιών. Άλλωστε, η θέσπιση περιορισμών στην εκπομπή των ρύπων και στα προϊόντα καύσης, μπορεί να ακούγεται ως περιορισμός των παραγωγικών δυνατοτήτων αλλά σύμφωνα με την παγκόσμια εμπειρία, οδηγεί στην ανάπτυξη καινοτομικών λύσεων και αυτό είναι πραγματικός πλούτος για την ανθρωπότητα.
Σκεφτείτε τι γίνεται με τα αυτοκίνητα: η πίεση για μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα έχει οδηγήσει σε ουσιαστικές βελτιώσεις στην λειτουργία των μηχανών χωρίς αυτό να σημαίνει κλείσιμο των αυτοκινητοβιομηχανιών. Αν και στο θέμα της μετακίνησης χρειάζονται ριζικές πολιτικές ρυθμίσεις με ουσιαστική στήριξη των μέσων μαζικής μεταφοράς και κυρίως του σιδηροδρόμου αλλά για αυτό ας μιλήσουμε άλλη φορά.
Όλα αυτά λοιπόν που δεν έγιναν μέχρι σήμερα και που μπορούσαν να γίνουν για να περιφρουρηθεί η υγεία των κατοίκων, πρέπει να γίνουν. Η ανάληψη αυτής της ευθύνης δεν πρέπει να είναι παρόμοια με την αντίστοιχη πράξη των πολιτικών όπου το "αναλαμβάνω την ευθύνη" μεταφράζεται ως "ωραία έγινε η μαλακία, πάμε παρακάτω" και όλα μένουν ίδια.
Πρέπει να σχεδιαστούν άμεσα οι διορθωτικές ενέργειες, να κοστολογηθούν, να προϋπολογιστούν και να επιμεριστούν ανάμεσα στο κράτος και στις επιχειρήσεις που τόσα χρόνια τώρα ρυπαίνουν.
Η ανάλυση των οικονομικών αποτελεσμάτων των επιχειρήσεων στην περιοχή των Οινοφύτων Σχηματαρίου Θηβών που χρησιμοποιούν χημικές ενώσεις με εξασθενές χρώμιο στην παραγωγική τους διαδικασία θα δείξει ότι τουλάχιστον τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν τέτοια κερδοφορία που η χρηματοδότηση των σχετικών μέτρων προστασίας και αποκατάστασης των ζημιών προς το περιβάλλον δεν είναι απαγορευτική για αυτές. Εδώ πράγματι "υπάρχουν τα χρήματα" αρκεί να υπάρξει η θέληση για να δείξει η Κυβέρνηση ότι τα λόγια για "πράσινη ανάπτυξη" δεν είναι "πράσινα άλογα".
Όπως η Κυβέρνηση ενδιαφέρεται να συλλέξει ότι χρήματα μπορεί για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των πιστωτών της, έτσι και οι επιχειρήσεις αλλά και το Δημόσιο πρέπει να ανταποκριθεί θετικά στην διάθεση των κονδυλίων για τις επενδύσεις που είπαμε. Με την ίδια επιμέλεια, συνέπεια και αυστηρότητα.
Είναι παράλογο και ταυτόχρονα γελοίο να δαπανά τόσα χρήματα η Κυβέρνηση για την ενημέρωση απειλή των καπνιστών ενώ την ίδια στιγμή τα καρτελάκια των θυμάτων της βιομηχανικής ρύπανσης - μόλυνσης στην περιοχή μας αυξάνονται στις σχετικές επιδημιολογικές έρευνες.
Ο ρόλος των τοπικών κοινωνιών είναι εξαιρετικά σημαντικός. Η δράση του "πράσινου παπά" αλλά και των άλλων φορέων της περιοχής καταρχήν απέδειξε ότι ο απλός ακτιβισμός δεν είναι ‘εκτός μόδας’ και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται αφ’ υψηλού.
Προσωπικά με συγκίνησε η δράση και η προσωπικότητα του παπά Γιάννη Οικονομίδη και μου δίνει κουράγιο η συνεχής ακούραστη δράση του. Είναι ένα άμεσο παράδειγμα προς τους άλλους πνευματικούς ταγούς ότι μπορούν να συμβάλλουν στην σωτηρία της υγείας των σωμάτων και όταν έρθει η μοιραία ώρα να προσευχηθούν και για την σωτηρία των ψυχών.
λαϊκίζοντα κύμβαλα.
Στην διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, προτείνω τα θέματα της οικονομικής ανάπτυξης των περιοχών μας με ισορροπία ως προς το περιβάλλον να απασχολήσουν σοβαρά τους υποψήφιους δημάρχους όχι γιατί το θέμα του περιβάλλοντος "πουλάει" αλλά γιατί αφορά την ζωή μας εδώ και τώρα.
Στο κάτω κάτω, οι πιστωτές μας για το περιβάλλον είναι οι μελλοντικές γενιές μας και το Μνημόνιο που έχουμε υπογράψει μαζί τους είναι πολύ πιο σημαντικό από αυτό που μας υπαγόρεψε η τρόικα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου