Όλοι δικαιούνται δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας, είχε παρατηρήσει ο Αμερικανός Άντι Γουόρχολ, αλλά δεν μας είπε κάθε πότε. Εάν η φράση λέγεται για όλη την ανθρώπινη θνητή ζωή του καθενός μας τότε μου φαίνεται δίκαιο και ορθό ο καθένας μας να έχει αυτή την πολυτέλεια.
Μερικοί όμως επιθυμούν και επιδιώκουν την δημοσιότητα για περισσότερο χρόνο. Κι όπως κλέβουν όνειρα, ιδέες, χρόνο, έτσι κλέβουν και δημοσιότητα από τους υπόλοιπους, αδιαφορώντας για το περιεχόμενο αυτής τους της εμφάνισης: να ακούγονται, να φαίνονται, να σχολιάζονται κι ας είναι και κοροϊδίες! Είναι η πιο απλή εξήγηση για την επιτυχία του Λαζοπούλειου Τσαντιριού.
Δημοσιότητα είναι να σε βλέπουν, να σε ακούν και να σε αναγνωρίζουν πιο πολλοί από τα μέλη της κοινωνίας στην οποία ανήκεις. Δηλαδή να πιστεύεις εσύ ότι οι άλλοι, οι πολλοί σε βλέπουν και σε ακούν και σε αναγνωρίζουν. Δεν σε νοιάζει και δεν μπορείς να ξέρεις τι σιγοψιθυρίζουν καθώς σε κοιτάζουν. Αλλά κι εκείνοι ίσως δεν καταλαβαίνουν αυτά που λες.
Η καλή δημοσιότητα είναι όταν λες πράγματα που όσοι σε ακούν τα θεωρούν σωστά. Τότε υπάρχει ταύτιση κοινού και προβαλλόμενου και ο ψυχικός συντονισμός δημιουργεί ανάταση.
Στο Δημοτικό σχολείο, στο τέλος της σχολικής χρονιά ή στις εθνικές επετείους, παίζαμε θέατρο και το χωριό από κάτω μας κοίταζε και μας καμάρωνε αλλά κι εμείς με όλο το τρακ και την συγκίνηση το απολαμβάναμε. Ήταν μια καλή δημοσιότητα.
Ο Ηρόστρατος πάλι , προκειμένου όπως είχε δηλώσει να μείνει το όνομά του στην Ιστορία έφθασε στο σημείο να πυρπολήσει το 356 π.Χ. το περίφημο Αρτεμίσιο δηλαδή τον Ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο. Οι Εφέσιοι τον συνέλαβαν και τον θανάτωσαν και παρόλο που απαγόρευσαν τη μνεία του ονόματός του, η δημοσιότητα που κέρδισε ο Ηρόστρατος θυμίζει πάντα την ανόσια πράξη του αλλά δυστυχώς δεν είναι αρκετή για να αποτρέψει μιμητές του από τους οποίους είναι γεμάτη η ανθρώπινη ιστορία.
Σύμφωνα με κάποια μαρτυρία πάντως, την ίδια νύκτα της πυρπόλησης Αρτεμισίου, γεννήθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος ο οποίος κέρδισε αιώνια δημοσιότητα αν και αυτός πάλι, όταν ήταν μικρός, είχε ανησυχήσει μήπως ο πατέρας του ο Φίλιππος, δεν θα του άφηνε τίποτα να κατακτήσει για να γίνει διάσημος σαν κι εκείνον.
Οι άνδρες και οι γυναίκες που διεκδικούν πολιτικά αξιώματα έχουν αντικειμενικά το προβάδισμα για την δημοσιότητα. Την επιδιώκουν διότι με αυτό τον τρόπο θα κάνουν γνωστές τις ιδέες τους και όπως οι ίδιοι πιστεύουν, οι πολίτες ψηφοφόροι αφού πειστούν θα τους δώσουν την έγκριση για να ασκήσουν την εξουσία. Το βράδυ των εκλογών οι νικητές έχουν πάνω από δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας και χαράς. Το επόμενο χρονικό διάστημα μπορεί να εξαφανιστούν, να μην έχουν ούτε ένα λεπτό δημοσιότητας όταν θα τους χρειάζονται οι πολίτες αλλά σίγουρα θα επιδιώξουν κάποια λεπτά δημοσιότητας στις διάφορες επίσημες ή με το ζόρι και για το γινάτι τους επίσημες γιορτές στο πλαίσιο της κοινότητας που δραστηριοποιούνται.
Τα προηγούμενα χρόνια η δημοσιότητα κερδίζονταν όταν κάποια πράξη ή δήλωση γραφόταν στην εφημερίδα. Ο άμεσος ή έμμεσος γραπτός λόγος ήταν η βασική πηγή δημοσιότητας. Στις ημέρες μας, ο χρόνος έκθεσης στην κοινή λεγόμενη γνώμη, είναι βραχύτατος και η δύναμη της εικόνας είναι επιβλητική. Ίσως για αυτό οι εφημερίδες χάνουν!
Πολιτική είναι η επιστήμη αλλά και η τέχνη κατάκτησης και διαχείρισης της εξουσίας ενώ πολιτικοί είναι οι πολίτες εκείνοι που ασχολούνται επαγγελματικά (βιοπορίζονται δηλαδή) από την ενασχόλησή τους αυτοί. Με βάση τον ορισμό αυτό δεν φαντάζεστε πόσους πολιτικούς διαθέτουμε. Όχι μόνον τους βουλευτές αλλά και τα κομματικά στελέχη αλλά και τα στελέχη των δημόσιων οργανισμών που αφού απέτυχαν να συλλέξουν τον απαραίτητο αριθμό ψήφων, το Κόμμα που διαχειρίζεται την εξουσία, τους διορίζει στις διοικήσεις οργανισμών και εταιρειών για να αυξάνονται τα ελλείμματα που μας τα χρεώνουν ή σε διάφορες επιτροπές συμβούλων για να μειώνεται όση από την ευφυΐα έχει απομείνει στο Δημόσιου τέρας.
Οι βουλευτές και οι Υπουργοί παίρνουν το μεγάλο μέρος της δημοσιότητας ενώ οι άλλοι, οι δευτεροκλασάτοι μετατρέπονται σε τρωκτικά και τότε μόνο κερδίζουν κάτι από δημοσιότητα όταν πέφτουν από κάνα μπαλκόνι ή χάσουν την αίσθηση του μέτρου και "λιγούρηδες" όντας ριχτούν στη μάσα οπότε επειδή χαλάνε στην λαιμαργία τους κάποια μοιρασιά εμφανίζονται από τους "ριγμένους" καταγγελλόμενοι και έτσι έχουν κι αυτοί την δημοσιότητα τους.
Ενώ λοιπόν, θα περίμενε κάποιος ότι ο τρόπος που διανοείται και στοχάζεται περί της εξουσίας ο πολιτικός θα ήταν κυρίαρχος -και αυτό συμβαίνει πράγματι σε περιόδους όπου υπάρχουν ριζικά αντίθετες απόψεις εκφρασμένες για το μέλλον της πόλης- σε περιόδους σαν τις σημερινές που δεν υπάρχουν ριζικές διαφωνίες για την ουσία του πολιτικού συστήματος αλλά απλώς εκφράζονται διαφορετικές προσεγγίσεις για την τεχνική αντιμετώπιση των κοινώς αποδεκτών προβλημάτων, ο τρόπος που συμπεριφέρονται οι πολιτικοί εκπρόσωποι ή οι απόψεις τους για θέματα της καθημερινότητας αποκτά τεράστια σημασία.
Με τον ακαταμάχητο φακό της τηλεόρασης ο πολιτικός γίνεται -κυριολεκτικά- ηθοποιός και συνεπώς είναι απολύτως συνεπές με τούτο, το ότι τα τραπέζια στις τηλεοπτικές συζητήσεις βλέπουν πιο συχνά τους πολιτικούς από ότι τα έδρανα της Βουλής .
Ειδική περίπτωση είναι οι τοπικοί άρχοντες, οι πολιτικοί άνδρες και γυναίκες, των μικρών μας κοινωνιών και για αυτούς αφού έχω ήδη προκληθεί θα μιλήσω σήμερα. Θα σας δώσω έναν χάρτη για τον προσανατολισμό σας (και μας) ενόψει των Δημοτικών και Περιφερειακών εκλογών.
Οι υποψήφιοι μας ταξινομούνται στους μουλωχτούς, στους λογάδες και στους σκεπτόμενους.
Οι μουλωχτοί, οι αθόρυβοι, οι "σιγανοπαπαδιές" είναι εκείνοι που έχουν (ή νομίζουν ότι έχουν) μεγάλη προσωπική επιρροή είτε λόγω ευάριθμου σογιού είτε λόγω επαγγέλματος -κάνουν δουλειά που τους φέρνει σε επαφή με μεγάλο αριθμό πολιτών- - κι έτσι μπορούν να κάνουν εξυπηρετήσεις και διευκολύνσεις διεκδικώντας διακριτικά την ψήφο τους. Προφανώς οι πιο ισχυροί είναι εκείνοι που ήδη ασκούν κάποιο δημόσιο αξίωμα και για αυτό τις τεχνικές εκμαυλισμού συνειδήσεων τις παρουσιάζουν ως πολύτιμη εμπειρία για την άσκηση εξουσίας!
Οι πολιτικοί μας αυτής της κατηγορίας κρίνουν ότι δεν πρέπει να απασχολούν την κοινότητα με τις
απόψεις τους διότι απλούστατα δεν έχουν: ταυτίζονται απολύτως με όσα ανακοινώνει ο επικεφαλής του συνδυασμού τους ή το Κόμμα, ασχέτως του ότι δεν τα έχουν καταλάβει όλα.
Ενώ ο ιδιώτης πολίτης της Αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας που δεν ασχολείτο με τα κοινά ήταν κατάπτυστος και εξοβελιστέος από την Πόλη, ο μουλωχτός μας υποψήφιος θέλει να βάλει όλους μας στην οικογενειακή ατμόσφαιρα του σπιτικού του και εκεί μέσα στην γλυκερή ασφυκτικά ευτυχισμένη ζωούλα του "ευυπόληπτου" πολίτη, να πνίξει κάθε πολιτικό σκίρτημα της σκέψης μας .
Στην Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία ο πολίτης που διάλεγε την ιδιωτική σφαίρα έπαυε να είναι πολίτης. Στην δεύτερη περίπτωση, την μοντέρνα έκδοση, ο πολίτης παραιτείται της ιδιότητας του πολίτη και φυλακίζεται (από ντροπή; από υποχρέωση;) στην ιδιωτική σφαίρα του καλού παιδιού και άξιου παλικαριού.
Λογάδες είναι όλοι αυτοί που προσπαθούν να μας πείσουν ότι έχουν κάτι σημαντικό να πουν και καταστρώνουν σκηνοθεσία και στρατηγική (μερικές φορές μισθώνουν και ειδικούς επικοινωνιολόγους -άλλο φρούτο της εποχής των εικόνων και τούτοι) για να μας πείσουν για την σοβαρότητα της σκέψης τους.
Παίρνουν πόζες σε δημόσιες και ιδιωτικές γιορτές και τελετές, σε επίσημες και ανεπίσημες συσκέψεις και συναντήσεις ξεροβήχουν για να τους κοιτάξουν άλλοι και αρχίσουν το κακάρισμα!
Νομίζουν ότι όσοι ακούν θα μείνουν ενεοί από το πολύπλοκο νοητικό καμβά που δημιουργούν με περίτεχνες φράσεις κι νεολογισμούς ποικίλους κι όταν δουν τους ακροατές να πιάνουν το κεφάλι, νοιώθουν ότι τους μάγεψαν, τους κατατρόπωσαν αλλά εκείνοι το μόνο που θέλουν είναι να κλείσουν τα αυτιά τους για να φύγει ο πονοκέφαλος της ανίας και της τσιρίδας τους.
Ο βασικός ένοχος για όλα αυτά προφανώς είναι εκείνοι από τους οικείους (γονείς, παιδιά, σύζυγοι, αδέλφια) που έχουν μεγαλύτερες φιλοδοξίες από τους συγκεκριμένους υποψήφιους αλλά ίσως ακόμα πιο μεγάλη αυτογνωσία κι έτσι επιλέγουν το ημίφως.
Για την πόλη και την ζωογόνα λειτουργία της πολιτικής ζωής, μουλωχτοί και λογάδες είναι αμφότεροι θανάσιμοι!
Τέλος χρόνου και κειμένου που βγήκε μακρύ.
Δεν πρόλαβα να μιλήσω για αυτούς που έχουν κάτι να πουν και προσπαθούν να το κάνουν με αίσθηση μέτρου και κατανόησης των ορίων των δυνατοτήτων τους. Αξιέπαινοι για το θάρρος τους να ζητούν την αποδοχή και την υποστήριξη των άλλων.
Είναι όμως ελάχιστοι και διεσπαρμένοι σε όλους τους σχηματισμούς είναι ευκόλως αναγνωρίσιμοι και σας προτείνω στους συνδυασμούς που θα διαλέξετε τελικά, αυτούς να ψηφίσετε.
Στις ερχόμενες εκλογές μιλήστε εμπράκτως -με την ψήφο σας- εσείς για αυτούς. Κάντε ότι δεν έκανα εγώ για αυτούς σήμερα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου