Η Κυριακή ήταν μια μεγάλη αναμονή για τα έντονα καιρικά φαινόμενα που δεν ήρθαν. Η μέρα ήταν τελικά πολύ καλή για περπάτημα και αυτό έκανα. Παράτησα το καφενείο και πήρα τον δρόμο για τον Ελικώνα.
Έτσι κι αλλιώς δεν καταλαβαίνω πλέον πολλά πράγματα από τα όσα γίνονται ενόψει των δημοτικών εκλογών. Ακούω διάφορες φήμες αλλά επίσημες απόψεις απουσιάζουν. Ακόμα πιο χειρότερο, απουσιάζει η ουσιαστική συζήτηση για τα συγκεκριμένα θέματα που μας απασχολούν. Μάλλον έχω αρχίσει να πιστεύω ότι δεν υπάρχουν κοινά προβλήματα. Έχει γίνει κυρίαρχο γι το ποιός θα είναι σε ποιόν συνδυασμό και με το τι θα κάνει ο νικητής Δήμαρχος και οι συν αυτώ ουδείς ασχολείται.
Είτε έχουμε αντιληφθεί όλοι ότι έτσι κι αλλιώς δεν θα γίνει τίποτα και έχουμε παραδοθεί μοιρολατρικά στην μιζέρια μας είτε δεν έχουμε καταλάβει τίποτα και περιμένουμε να δούμε το θέαμα των ανακοινώσεων και του ξεκατινιάσματος των υποψηφίων. Αμφότερα μίζερα και απορριπτέα.
Με εξέπληξε η φήμη ότι πολίτες από το Ερημόκαστρο -μια γυναίκα μάλιστα με ενδιαφέρουσα κοινωνική δράση- που πρωτοστάτησαν στην διεκδίκηση της αναφοράς του ονόματος Θεσπιές ως όνομα του νέου Δήμου, συντάσσονται με το ψηφοδέλτιο του Βίτση. Αγνοώ την πραγματική επιδίωξη τους και ταυτόχρονα βαρέθηκα να ακούω, το ξαναλέω, ότι όλα είναι για τα λεφτά, για τις έμμισθες θέσεις της νέας Δημοτικής διοίκησης. Μπορεί να είναι αλήθεια. Αλλά αυτό είναι το ζητούμενο;
Προφανώς και δεν συμφωνώ με όσα κατά καιρούς είχαν ακουστεί στις προεκλογικές περιόδους από τους υποψήφιους Δημάρχους ότι -λέει- θα έδιναν τον μισθό τους για να γίνουν έργα του Δήμου. Ποτέ δεν έγινε τίποτα από τα δύο: ο μισθός να μείνει στο ταμείο του Δήμου και τα έργα να είναι χρήσιμα και να ολοκληρώνονται στην ώρα τους. Βράσ’ τα κι άσ’ τα!
Ο Δήμαρχος εκλέγεται για να κάνει πράγματα για τις κοινωνίες μας και να οργανώσει την επικοινωνία και την κοινή προσπάθεια μας και για αυτό αξίζει να παίρνει το μισθό που παίρνει.
Εντάξει δεν είναι μικρά τα χρηματικά ποσά και ειδικά στην τρέχουσα δυσμενή οικονομική συγκυρία γίνονται ακόμα πιο σημαντικά. Αλλά είναι αυτός επαρκής λόγος για κάποιον να εκτεθεί -κυριολεκτικά αυτή την φορά- στις συνειδήσεις του κόσμου; Αν κρίνω λοιπόν απο τους διάφορους ήδη πολιτικούς αστέρες Δημοτικούς Συμβούλους και τέως Δήμαρχους που αν και δεν πρόσφεραν τίποτα αξιόλογο εκτίθενται με θράσος και ζητάνε την επανεκλογή τους, τότε χίλιες φορές καλύτερος ο βόμβος από το νερό στην βρύση του Χαλικιού παρά ο μίζερος σχολιασμός στο καφενείο περί του θέματος που δεν οδηγεί πουθενά.
Στο σπίτι άρχισα το περιήγηση στις ηλεφημερίδες και με ενδιαφέρον είδα την πρόταση κάποιου υποψήφιου Δημοτικού Συμβούλου του Δήμου Λιβαδειάς που αναφέρει συγκεκριμένα πράγματα στους τομείς της ζωής της πόλης. Δεν γνωρίζω τον άνδρα. Λεπτομέρειες για την πόλη δεν ξέρω και προφανώς υπάρχει και γενικολογία στην διατύπωση των θέσεων αλλά, διάολε, μπορεί να γίνει συζήτηση.
Γιατί όμως αυτό πρέπει να το κάνει ένας υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος και όχι ο σύνολος Συνδυασμός είναι κάτι που επίσης δεν καταλαβαίνω. Δηλαδή, είναι δυνατόν ο κάθε Δημοτικός Σύμβουλος να έχει την δική του προσωπική στρατηγική -για τον Δήμο, δεν λέω- που να είναι άλλη από αυτή του υπόλοιπου συνδυασμού του; Προφανώς και αυτό είναι η συνταγή της συνολικής αποτυχίας!
Όσο για τα δικά μας έχουμε μείνει στις θλιμμένες απορίες (που αποτελούν κάποιες σκέψεις για το μέλλον) του Ντασιώτη για την Αλίαρτο. Λίγες ημέρες πριν τις εκλογές δεν γίνεται καμία παρουσίαση ιδεών και προγραμμάτων και προφανώς καμία συζήτηση.
Ίσως διότι εάν αυτό γινόταν, θα αποδεικνυόταν αυτόματα, ότι επί της ουσίας δεν υπάρχουν διαφορές στο τι λείπει από τα χωριά μας και ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες μας. Τότε θα φαινόταν το παράλογο της καθόδου όλων αυτών των κενών φιλόδοξων ατόμων ενώ ίσως θα αντιλαμβανόμασταν όλοι τις δύσκολες ημέρες που μας περιμένουν. Μας είναι απαραίτητοι οι χρηστοί και όχι οι χρισμένοι, οι ικανοί και όχι οι ανίκανοι, αυτοί που θέλουν να μπορούν και όχι αυτοί που ψάχνουν ευκαιρία για να τα παρατήσουν.
Συνέχισα το κοίταγμα σε διάφορες εκδόσεις και κατέληξα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Από όσα είδα, τα ακόλουθα σημείωσα για πάρτι σας.
Δύο ψυχαναλύτριες συζητούν και από αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση ξεχωρίζω δύο φράσεις: ‘Είστε ζωντανός εάν και μόνο αν έχετε μια ψυχική ζωή’ και ‘Η ψυχανάλυση είναι ο μόνος χώρος που μπορεί να οδηγήσει από την ανάγκη για πίστη στην επιθυμία για γνώση και για αναδημιουργία των δεσμών’. Δεν ξέρω για την ψυχανάλυση αλλά εδώ και χρόνια εγώ τουλάχιστον πράγματι έχω αντικαταστήσει την ανάγκη της πίστης με την επιθυμία για γνώση και τρέχω να καλύψω τον χαμένο χρόνο.
Στην ίδια εφημερίδα ένας Γάλλος αστροναύτης μιλάει για την διαστημική εμπειρία του και κάποια στιγμή λέει το εξής για τους ανθρώπους: ‘Προτιμάμε να επενδύσουμε σε επίπεδες οθόνες υψηλής τεχνολογίας για να βλέπουμε χολιγουντιανές ταινίες που μας ταξιδεύουν στο Διάστημα, αντί να προσπαθήσουμε να μετατρέψουμε αυτά τα όνειρα σε δική μας πραγματικότητα. Έχουμε εξουσιοδοτήσει άλλους να ζουν τη ζωή μας Πρέπει να τολμήσουμε να την πάρουμε πάλι στα χέρια μας. Όποιος δεν τολμά πεθαίνει’.
Ο κουτόφραγκος! Αντί να πάει στο διάστημα για να τα διαπιστώσει όλα αυτά, έπρεπε να έρθει στο Ερημόκαστρο και να μας δει που άτολμοι περί τα κοινά καταναλώνουμε τόνους σάλιο μιλώντας για τους ηρωικούς επτακόσιους προγόνους μας μιλάμε για αυτούς που θα εξουσιοδοτήσουμε να ζήσουν την πολιτική ζωή μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου